Vestdijkkring

Charlotte Mutsaers moest zich verdedigen over de verkoop van kinderporno. In haar nieuwste roman over haar overleden broer Barend treft ze daar veel van aan en in een interview doet zij melding van de verkoop daarvan. Was het feit of fictie? Harnas van Hansaplast  kreeg veel publiciteit nog voor het in de boekhandel verkrijgbaar was. Charlotte nam als schrijver geen afstand van haar vrijheid om feit en fictie met elkaar te verweven zonder duiding wat meer feit en wat meer fictie is.

Dat haar roman in een literaire traditie staat, moge blijken uit het feit dat zij allusies maakt op werken van andere schrijvers, zoals The grapes of wrath van John Steinbeck, in verband met het overtollige stof dat zij aantreft bij het ontruimen van het huis. En de staat waarin het gebit van Barend verkeert doet denken aan dat van Philip Corvage uit Vestdijks Ivoren Wachters.

WvW, 14 november 2017

Marjoleine de Vos bezint zich in haar column (NRC H.13-11) over de toekomst tijdens de levenscyclus.  Zij herinnert zich dichtregels van Vestdijk: Voor ware liefde moeten alle drie,/verleden, heden, toekomst, vrienden wezen. Komt uit Gestelsche liederen. Dat het ‘voor de ware liefde’ gold wist ze niet meer.  Vestdijk en zijn werk zijn ‘in het verleden verdwenen’, maar bij De Vos kennelijk toch niet geheel. Wat zij zich nu realiseert, is dat toen ze jong was ‘er zoveel toekomst was’, maar dat je je die toekomst moeilijk anders kon voorstellen als een negatie van het ouder worden.  Judith Herzberg verwoordde dat in dat ‘verrukkelijke gedicht’: Als ik oud wordt neem ik blonde krullen/ ik neem geen spataders, geen onderkin,/ en als ik rimpels krijg omdat ik vijftig ben/dan neem ik vrolijke, niet van die lange om mijn mond/ alleen wat kraaiepootjes om mijn ogen.

Eenmaal ouder weet je wel beter: ‘de eigen toekomst speelt vreemd genoeg met het ouder worden een steeds grotere rol, juist door te krimpen.’

WvW, 14 november 2017