Vestdijkkring

Arnon Grunberg is lid van de Akademie van Kunsten die een voordracht mag doen voor de Nobelprijs voor Literatuur. Eigenlijk wil hij de Franse schrijver Houellebecq voordragen, maar de Akademie vindt het aardig om een Nederlander voor te dragen. Grunberg is dan voor Judith Herzberg, maar roept in zijn ´Voetnoot´ (de Volkskrant, 30.01.18) op met voorstellen te komen.

De oproep is niet aan dovemans oren gericht, want daags daarop verschijnt in de krant als Brief van de dag het antwoord van Jan van Garderen uit Westzaan: ‘Natuurlijk kan dat er maar één zijn: Simon Vestdijk. Het is werkelijk ongelooflijk dat deze auteur, met wie geen enkele Nederlandse schrijver zich kan meten, deze prijs nooit heeft mogen ontvangen. Het zou het Nobelcomité van historisch inzicht getuigen dit verzuim postuum te herstellen.’

Bravo Jan! Misschien is Arnon er gevoelig voor…maar dat het Nobelcomité een historisch verzuim zal rechtzetten… nou ja, het zou een wonder zijn.

WvW, 31 januari 2018

Jeroen Vullings besprak het luisterboek ‘Het veer’ in zijn boekenrubriek in het radioprogramma ‘Nieuwsweekend’ op 27 januari. Vier verhalen met ‘schitterende volzinnen’ van Vestdijk, knap voorgelezen door Job Cohen met zijn ‘bronsstem’. De voormalig burgemeester van Amsterdam heeft zijn ‘nieuwe bestemming’ gevonden.
Luister hier terug naar de boekenrubriek met Jeroen Vullings.

WvW, 28 januari 2018

De neurowetenschap maakt goede vorderingen. In Sir Edmund, de bijlage over wetenschap, literatuur & andere hoofdzaken van De Volkskrant (28.01.’18) komen twee onderzoekers aan het woord over het verschil tussen afantasten en hyperfantasten.  De laatsten zijn beelddenkers, terwijl de afantast juist geen beelden krijgt, noch rapporteert. Als Zijlmans, psycholoog en promotieonderzoeker bij VUmc  gevraagd wordt de ogen te sluiten en te denken aan een strand ziet hij niets. Uit onderzoek blijkt dat circa 2% van de bevolking evenals Zijlmans niet in staat is beelden op te roepen van een strand met zand, zon en zee. Neurowetenschapper Dijkstra van het Donders Instituut Nijmegen weet te melden dat het erop lijkt ‘dat bij mensen die slecht visualiseren het brein wat harder werkt…’.

Het doet denken aan het laatste interview dat Nol Gregoor had met Simon Vestdijk. (Maatstaf 4/5, in memoriam S. Vestdijk 1898-1971). Mieke Vestdijk  zegt ‘het zo eigenaardig te vinden dat Simon geen verbeeldingskracht heeft. Het klink gek, maar hij kan geen beelden zien, hij ziet… hij is niet visueel. En ik heb dus het idee dat hij daarom veel beschrijven moet…’ . Vestdijk beaamt dit: ‘… inderdaad, met mijn innerlijk oog kan ik mij niets voorstellen hè? Het gezicht van Mieke kan ik me niet voorstellen. Het gezicht van mijn ouders kan ik me niet voorstellen, ga zo maar door. Waarschijnlijk omdat ik uitsluitend auditief ben.’ Vestdijk meent dat sommige kunstenaars ‘scheppen uit een overvloed, anderen uit een gemis’. Hijzelf is een voorbeeld van een schepper uit een gemis, die ‘de werkelijkheid moet maskeren of overcompenseren’.

Ligt hier een oorzaak voor de behoefte aan detaillering in beschrijvingen, zo duidelijk aanwezig in de stijl van Vestdijks schrijven?  Misschien zelfs voor zijn ‘cerebraliteit’ die sommige critici beschrijven?

WvW, 28 januari 2018

Willem Brakman & Simon Vestdijk
Gaven, giften en vergiften – Brieven.
Ingeleid en samengesteld door Nico Keuning

Gaven, giften en vergiften is de openhartige briefwisseling van de arts-schrijvers Willem Brakman en Simon Vestdijk, beiden auteurs van een monumentaal oeuvre. In hun correspondentie, die loopt van 1961 tot 1969, is er één onderwerp dat vanaf de eerste brief dominant aanwezig is en een nieuw licht werpt op de relatie tussen beide schrijvers: de wederzijdse ervaringen met zwaarmoedigheid en hun kennis van het gebruik van antidepressiva als tofranil, largactil en librium. Brakman groeit uit tot pillenleverancier van de veelschrijver in Doorn, die in ruil tips geeft over muziek. De toon in de brieven blijft, ondanks Vestdijks strijd tegen ‘de wisseling van hemel en hel’ en zijn angst voor afnemende potentie, licht en humoristisch. Gaven, giften en vergiften is opmerkelijk actueel in de beschrijvingen van de zielenroerselen over depressies en het vinden van het juiste medicijn.

Nico Keuning werkt aan een biografie over Willem Brakman. De briefwisseling die in mei zal verschijnen is een opmaat naar de Brakman-biografie.

WvW, 26 januari 2018

In de biografie van Isidore Snapper, Heer en meester aan het ziekbed – Leven en werk van Isidore Snapper (1889-1973) Internist, citeert auteur Arie Berghout met veel instemming uit De rimpels van Esther Ornstein. Vestdijk schrijft vol bewondering over Snapper, die hij opvoert onder de naam ‘Cohen’. “Hij toverde hun de ziekten voor met de losse hand en het achteloos virtuositeitsvertoon van de Europese vermaardheid op 35-jarige leeftijd. En toch alles even precies, leerzaam, stelselmatig. Daar kwam hij schommelend binnenlopen, jong en al wat kaal, het Spinoza-achtige gelaat door een berustende glimlach overtogen, en dan begon hij.” Onder Anton Wachter en zijn medestudenten, schrijft Vestdijk, ging het verhaal dat Cohen eens, nadat hij met de nachttrein uit Berlijn was teruggekeerd, met wallen onder zijn ogen de collegezaal binnenkwam, zich de röntgenfoto’s liet overhandigen en in zijn slaperige toestand direct zeven adequate diagnoses stelde.
(Sir Edmund/de Volkskrant, 20 januari 2018)

Overigens speelt deze Cohen/Snapper in De rimpels van Esther Ornstein verder geen rol. Maar prachtig, zoals Vestdijk in enkele zinnen het karakter van zo’n persoon schetst. Met recht kunnen we hier ook ten aanzien van Vestdijk spreken van ‘een zeer klinische blik’! In de roman zegt Anton/Vestdijk verder nog: “Bij deze wonderman kon professor Glastra dan wel als sjofel en onbeduidend afsteken.” (p. 34, eerste druk) Om even verder over deze Cohen/Snapper te melden dat hij bepaald geen ‘germanofiel’ is en de driehoek van Rauchfusz-Grocco dan ook consequent betitelt als ‘de driehoek van Grocco-Rauchfusz’. (p. 184).

RJ, 24 januari 2018