Vestdijkkring

In haar met de Anton Wachterprijs bekroonde roman legt Niña Weijers verantwoording af: ‘Ik ben –direct en minder direct- schatplichtig aan een heleboel auteurs.  Echo’s van hun werk weerklinken door het boek en kunnen door de lezer zelf worden opgevangen.’  Wat denkt u van de volgende:

‘Als een duivelskunstenaar verdwijnt Panis van het podium (…)
Dat “duivelskunstenaar” had Minnie wel aangestaan; niets zo goed voor de reputatie van een kunstenaar als een beetje mystificatie.’

Toch een gevalletje van een tekst die teruggrijpt op een andere tekst of verwijst naar een andere persoon?

WvW, 19 maart 2015

Ongekend blij kunnen antiquaren en biografen zijn als zij toegang krijgen tot een nalatenschap. Wim Hazeu brengt een ode aan nalatenschappen in Boekenpost (2015, maart/april). Bij de biograaf komt de blijdschap niet voort uit commercieel belang, maar uit ‘de hoop op een rijke nalatenschap aangaande zijn onderwerp.’ Hazeu heeft dit ervaren bij elke biografie die hij onder handen heeft gehad: ‘Ik was voor mijn biografieën blij dat de drie zoons van de graficus Escher de brieven van hun vader hadden bewaard; dat mevrouw Vestdijk niets van haar man had weggegooid, dus ook niet de brieven aan zijn huisgenote Ans Koster, al beweerde de eerste biograaf van Vestdijk het tegendeel; ik was gelukkig dat de literaire archivaris Kees Lekkerkerker honderden brieven van Slauerhoff had verzameld en bewaard.’ En gelukkig hebben vrienden van Gerrit Achterberg  ’tegen diens smeekbede zijn brieven te vernietigen’ deze bewaard. De grootste vreugde beleefde Hazeu aan de nalatenschap van Marten Toonder, waarin ‘duizenden brieven en andere documenten, waaronder zakagenda’s en manuscripten, correspondenties en reisverslagen.’ Hazeu: ‘Je komt erdoor zo dicht bij je onderwerp, (…) zeker als daar in een doos met zijn horloges, er één ook nog liep. De tijd had niet stilgestaan.’

WvW, 16 maart 2015

Onlangs ging Wil Hansen met pensioen als redacteur van De Bezige Bij. Hij was de redacteur van bejubelde schrijvers als Stefan Hertmans en David van Reybrouck en van biograaf Wim Hazeu. In hoeverre zijn redactiewerk aan de Vestdijkbiografie van invloed is weten wij niet, feit is dat hij al zijn tijd nu besteedt aan een boek over Vestdijk. In het eerste nummer van de Gids van dit jaar zegt hij daarover: ‘In de eerste plaats wil ik een herwaardering voor een van onze grootste schrijvers. Ik ga gewoon op de barricaden staan, kan me niks schelen. Ik ben oud en der dagen zat, maar ik ben nog jong en fris tot en met, ha! Maar aan de hand daarvan wordt het ook een polemisch boek, een pleidooi voor de literatuur van de goede verhalen, een geraffineerde plot, subtiele psychologie, een verrassende stijl.’
‘Veel van zijn boeken zijn mij dierbaar en kostbaar, ze zijn ook kostelijk in de zin van humoristisch en geschreven met veel esprit. Het aftasten van mogelijkheden van wat er met iemand of iets aan de hand is en het dan toch openlaten, dat is de meester Vestdijk. Een goed in elkaar gezet verhaal, dat is in Nederland bijna taboe geworden. Dat hoeft niet meer: als je maar over je eigen leven lult heb je al een boek.’

Hansens Vestdijkboek zal bij De Bezige Bij gepubliceerd worden.

WH, 15 februari 2015

Daniël Rovers brengt in De Groene Amsterdammer (12.02.2015) hulde aan Kees Verheul die op 9 februari de leeftijd van 75 jaar heeft bereikt. Uitvoerig wordt geciteerd uit het bekende opstel van Verheul ‘Onze vader in het schimmenrijk’ over Vestdijk, opgenomen in zijn essaybundel Een volmaakt overwoekerde tuin.

Als veertienjarige jongen neemt Verheul contact op met Vestdijk, eerst schriftelijk, later ‘overvalt’ hij de schrijver aan zijn deur in Doorn, vlak voordat hij afreist naar Amerika voor studie. Vestdijk staat hem steeds beleefd te woord, maar geeft van geen enkel initiatief blijk. Dat patroon herhaalt zich als Verheul een vriendin van een vriendin helpt te verhuizen naar Doorn. Zij trekt in bij Vestdijk; het is Mieke. Nu denkt Verheul dat ‘Vestdijks literaire smaak misschien wel de sterkste kant van zijn talent was’.

WvW, 13 februari 2015