In Sir Edmund, de weekeinde-bijlage van De Volkskrant, schreef René Appel op 4 juni een beschouwing over literaire thrillers, over de populariteit en over de niet onomstreden status van het genre. Hij citeert uitvoerig uit Marionettenspel met de dood van Vestdijk (en Dresden) en constateert in dat verband: ‘Merkwaardig is verder dat Vestdijk ooit zelf een totaal mislukte poging waagde tot het schrijven van een misdaadroman, De onmogelijke moord (1966).’
FH, 4 juni 2016
Rubrieken van kroniek 127 besteedde al aandacht aan de van origine Estse Sana Valiulina (1964). Ruim 25 jaar geleden emigreerde zij vanuit Tallinn voor de liefde naar Nederland. Van haar verscheen in mei Winterse buien, waarin haar integratie in ‘Ghollandija’ als rode draad doorheen loopt. Typerend is haar opstel ‘Ken uw klassieken’. Hierin beschrijft zij hoe toppers uit de Nederlandse literatuur, zoals Couperus, Slauerhoff, Nijhoff en Vestdijk haar veel over haar nieuwe vaderland hebben geleerd. Gelukkig is ook haar eerder in de NRC (1996) verschenen opstel opgenomen ‘Vestdijk en het nut van het lezen’. Het begint zo: ‘Na het moderne Nederlandse korte-zinnetjes-proza is het lezen van Vestdijk een verademing. Eindelijk weer die lange vertrouwde zinnen, waarvan de ingewikkelde syntaxis de enige juiste manier lijkt om de ongrijpbare werkelijkheid te weerspiegelen’. Dit opstel gaat echter over Vestdijks verhaal De oubliette en haar conclusie is verrassend: het verhaal moest wel over Stalin gaan!
WvW, 31 mei 2016
In de tweede helft van de jaren vijftig gaf De Bezige Bij aanzien aan het pocketboek. Toch verdrong na twee jaar al de ‘Literaire Reuzenpocket’ zijn voorganger. Waarom? Hierover schrijft J.L. Dijkhuis in Boekenpost (mei/juni 2016). Het begon met de bloemlezing van Nederlandse dichteressen na 1900, samengesteld door Nel Noordzij in een voor pockets afwijkende afmeting. De Bezige Bij hield er een rechtlijnige opvatting op na over wat een pocket was: het had geen harde band. In 1957 bracht de uitgever Keerpunten , een bloemlezing van Vestdijks novellen uit in weer een ander formaat 20×12. In hetzelfde jaar verschenen er nog een aantal titels wel in het voor pockets gangbare formaat 18×10,5. Maar Vestdijks tweede pocket Kunst en droom met gebloemleesde essays verscheen weer vrijwel in het formaat van Keerpunten. Ook de kaften verschilden onderling, slappe kaft, geplastificeerde kaften, naast de Vestdijk-bloemlezingen ‘in karton’.
Pas in 1958 kwam hieraan een eind. De Literaire Pockets werd tot reeksnaam verheven, nadat een en ander was gefatsoeneerd in formaat en in nummering. Het ging wel ten koste van Vestdijk: die bleek geëlimineerd. Zijn bloemlezingen vielen buiten het nieuwe format.
WvW, 18 mei 2016
