Vestdijkkring

De toespraak van burgemeester Roel Sluiter tijdens de uitreiking van de Anton Wachterprijs wekte beroering in ‘Fryslan’. Hij trok het nut van de tweejaarlijkse bijeenkomst in twijfel nu Harlingen zich er niet meer mee op de kaart kan zetten, omdat weinigen nog weten wie Anton Wachter is, Harlingen in het bekroonde boek van Buwalda niet eens genoemd wordt  en in de boekhandel nauwelijks titels van Vestdijk te vinden zijn. Van prijswinnaars zou geëist moeten worden dat Harlingen in hun roman voorkomt.  Hierop gonsde een rumoer door de fraaie Grote Kerk. De ironische toon kreeg in de Grote Kerk een valse klank.  Jurylid en schrijver Kees ’t Hart reageerde furieus: ‘De gemeenteraad moet hem tot de orde roepen. Hij moet worden berispt.’ Biograaf Hazeu stapte met een stapel boeken van Vestdijk die de plaatselijke boekhandel Wever in de Grote Kerk had uitgestald op de burgemeester af om hem van zijn ongelijk te overtuigen. De burgemeester betreurde achteraf dat zijn ironische toon niet goed was overgekomen. Prijswinnaar Buwalda stelde mild vast: ‘Ironie is een gevaarlijk wapen’. Volgens hem is Vestdijk nog wel degelijk populair. De commotie over de toespraak heeft in ieder geval in de lokale en regionale pers enige neerslag gekregen. In de Leeuwarder Courant van maandag 12 november stond een halve pagina foto en tekst met als kop “Literaire rel na ‘ironie’ over Vestdijk”. Drie dagen later blikte columnist Asing Walthaus in dezelfde krant nog eens terug: ‘Bijna niemand leest meer Simon Vestdijk. Althans niet in zijn geboorteplaats Harlingen, dat in zijn boeken Lahringen heet. Dat heeft de burgemeester zelf verteld. Nou dat is niet verbazingwekkend. In Harlingen is geen bioscoop of schouwburg. Het grootste feest heet Visserijdagen. En vissers lezen niet, maar staren naar dobbers en denken aan shantykoren. Gelukkig is er wel een museum, een bibliotheek en boekhandel Wever, die zo op bestelling 27 boeken van Vestdijk kan leveren.’

WvW, 21 november 2012

Liefhebbers van De koperen tuin kunnen hun hart ophalen in het Tresoar in Leeuwarden. Een boek en een expositie besteden aandacht aan het ontwerp en de totstandkoming van deze fameuze tuin die in Vestdijks roman centraal staat. In het fraaie wandelpark bevindt zich tot op de dag van vandaag het etablissement De Koperen Tuin. Het boek, gelijktijdig verschenen met een expositie in Tresoar, het Fries Historisch en Letterkundig centrum,  geeft een gedetailleerde kijk op Vestdijks fameuze tuin. Boek en tentoonstelling, getiteld Roodbaards Rijkdom– Landschaps-parken Noord-Nederland 1800-1850, belichten de negentiende eeuwse hovenier,portretschilder, tuin- en landschapsarchitect Lucas Pieters Roodbaard (1782-1851).

E. Van der Laan-Meijer en W. Ottens: Roodbaards Rijkdom. Uitg. Bonas Tresoar, Boterhoek, Leeuwarden. T/m 19/1. Inl: tresoar.nl

WvW, 8 november 2012

Zie ook artikel ‘ De Koperen Tuin: de schat van Roodbaard’,
KM, 14 februari 2013

Naast de dependance van het Rijksmuseum op Schiphol vindt men de Airport Library. Deze presenteert –naast allerlei non-fiction in vreemde talen- een leuke collectie Nederlandse literatuur in een groot aantal vertalingen. Zelfs minder hitgevoelige of langzaamaan uit de mode rakende auteurs vinden er een plekje.
Zo zag ik werk van Marie Kessel in vertaling, maar ook van L.P. Boon.

Vestdijk blijkt vertegenwoordigd met twee boeken. Les voyageurs, traduit du Néerlandais par Louis Roelandt, Editions Universitaires, 1966, is de vertaling van De kellner en de levenden.
Un fou chasse l’autre, traduit du Néerlandais par Spiros Macris, Phebus, Paris 2004, is de vertaling van De redding van Fré Bolderhey. Voor de prachtige “Illustratice du couverture” is het schilderij Melancholie (1894-1895) van Edvard Munch gereproduceerd.

FH, 3 november 2012

In een groot interview in Vrij Nederland van 29 september 2012, gepubliceerd vlak voordat zijn omvangrijke roman Pier en oceaan uitkwam, vertelde Oek de Jong over zijn relatie tot het werk van Vestdijk. Hij vertelt dat hij in 2003 A la recherche du temps perdu van Proust las. “Naderhand zag ik dat Vestdijk aan zijn door mij bewonderde Anton Wachter-cyclus was begonnen na lezing van Proust!” Hij vertelt dat hij in Pier en oceaan anders werkt dan Vestdijk deed. “Al mijn voorgangers focussen op hun alter-ego. Ik focus op vier personages uit drie generaties, zodat mijn alter ego heel veel voorgeschiedenis krijgt.” Hij toont “… hoe allerlei eigenschappen en omstandigheden doorwerken in de generaties. Dat mis ik bij Tolstoj, bij Vestdijk, en tot op zekere hoogte ook bij A.F.Th. van der Heijdens romancyclus De tandeloze tijd. Over Anton Wachters ouders kom je weinig te weten, over de grootouders nog minder.” “Erotiek is in mijn roman belangrijk, maar besef: dat terrein is pas zo’n veertig jaar geleden vrijgegeven. Vestdijk moest nog heel veel versluieren of weglaten.”
 
FH, 3 november 2012

In oktober 2012 verscheen Willem Frederik Hermans, Volledige werken deel 15, gevuld met beschouwend werk. Deze wetenschappelijke uitgave heeft een omvangrijk register, waarin de naam van Vestdijk een paar keer opduikt. Het citaat hieronder komt uit een artikel dat Hermans schreef over een bundel van Maarten ’t Hart, getiteld Een dasspeld uit Toela (1991), “Maarten heeft de volledige werken van Vestdijk, zoals hij elders eens mededeelde, nota bene volledig aan zijn vrouw voorgelezen onder de afwas. Tachtig boeken. Veronderstellen we dat tachtig boeken van Vestdijk vierentwintigduizend bladzijden tellen (een lage schatting), nemen we in aanmerking dat het gezinnetje ’t Hart uit twee personen bestaat (over kinderen heb ik hem nooit gehoord) en dat er dus dagelijks twee borden, twee messen en twee vorken, plus de pan waarin ze de piepers hebben gekookt moeten worden afgewassen, dan kan Maarten per dag toch maar  op z’n hoogst tien bladzijden hebben voorgelezen, zelfs als mevrouw ’t Hart heel langzaam afgewassen heeft. Het voorlezen van Vestdijk’s werken kostte hem derhalve een kleine zeven jaar, mits er elke dag is gegeten, afgewassen en voorgelezen.” (p.470-471)

FH, 3 november 2012