Kort voor zijn tachtigste verjaardag is de dichter en essayist Remco Ekkers plotseling overleden. Het laatste directe contact dat ik met hem had was voor zijn bijdrage aan het herdenkingsnummer van de Vestdijkkroniek #137 dat in maart is verschenen. Deze aflevering staat in het teken van de vijftigste sterfdag van Vestdijk. Remco was bewonderaar van (de dichter) Vestdijk. Hij publiceerde regelmatig over hem en had de afgelopen jaren als vaste gast een ‘dichtcolumn’ in de Vestdijkkroniek, waarin hij naar eigen keuze een gedicht van Vestdijk besprak. Toch stond hij open voor wensen. Zo vroeg ik hem voor het herdenkingsnummer Vestdijks meest bekende, meest gebloemleesde gedicht De uiterste seconde te bespreken. Dat deed hij op zijn eigen verrassende wijze. Hij schreef: ‘Het is zeker dat De uiterste seconde mij heeft geïnspireerd in het gedicht Dood. Er kan gesproken worden van een tegendicht.’ Het verscheen in zijn dichtbundel De vrouw met de zwaarden. Evenals Vestdijk denkt Remco hier na over de dood, over zijn dood…
DOOD
Ik zal mijn dood niet zien
in de laatste seconde
als mijn lichaam neerblijft.
Ik zal niet weten hoe kracht
van het liggen naar
het dromen wegdrijft.
Ik zal niet zijn die ik was
als de dood mij leegdroomt
En tot de laatste leden stijft.
Maar dit verwart mij het meest:
Het oog dat nu nog leest, zag
Nooit de hand die nu schrijft.
Remco, dank voor je fijne samenwerking en rust in vrede.
Wilbert van Walstijn, 5 juni 2021
