Vestdijkkring

En dat is nu mogelijk, want de gemeente wil graag dat burgers aan wel 1333 bruggen een naam geven. Bruggen die nu alleen een nummer hebben.
De procedure is als volgt:
Ga naar: www.amsterdam.nl/bruggen
Amsterdammers mogen 1334 naamloze bruggen vernoemen
Amsterdam telt in totaal 1680 bruggen. Daarvan hebben er 346 nu een officiële naam. De overige 1334 bruggen hebben nog geen officiële naam en kunnen dus worden vernoemd naar Amsterdammers die veel hebben betekend voor de stad, of naar andere bijzondere mensen. Daarnaast wil de gemeente graag dat alle bruggen een officiële naam krijgen. Want we willen zeker weten dat we het over dezelfde brug hebben als we met elkaar communiceren.
• Amsterdammers mogen 1334 naamloze bruggen vernoemen
• Aanvraagformulier naamgeving bruggen
• Overzicht van alle bruggen met en zonder naam op bruggenvanamsterdam.nl

Als je zin en tijd hebt, kun je alle bruggen die naamloos zijn nalopen. Maar ik heb een voorstel:
Laten we brug 180 kiezen en deze herbenoemen tot Simon Vestdijkbrug.
Vestdijk woonde op Jacob van Lennepstraat 19 van 1919 tot 1921. De dichtstbijzijnde brug loopt van de Jacob van Lennepstraat over de Da Costagracht.

Klik het Aanvraagformulier naamgeving bruggen aan en vul je gegevens in. Het zou kunnen dat alleen Amsterdammers mee mogen doen, maar dat is uit te proberen.
Op het aanvraagformulier moet een kaartje van het gebied worden meegestuurd. Dit is het kaartje:

Ben je het eens met mijn voorstel? Dan aan de slag en geef Vestdijk een brug.
Veel succes.
Met goede groet,

Kees Meekel

KM, 21 september 2016

Op zaterdag 10 september openbaarde zich een bijna Vestdijkiaanse paradox tussen twee inleiders, een man en een vrouw, die in de Openbare Bibliotheek spraken bij de presentatie van de nieuwe bundel Gepassioneerd wikken en wegen; essays en kritieken van S. Vestdijk.

Vol lof was de uit Estland afkomstige schrijfster Sana Valiulina. Haar bewondering voor Vestdijk gaat zelfs zo ver dat zij haar favoriete verhaal De oubliette in het Russisch vertaalde. Hierin offert de machthebber Hugo levens om zelf de staat van onsterfelijkheid te bereiken. Sana Valiulina herkende in hem onmiddellijk een Stalin-figuur, een machthebber bij uitstek. Meer nog: voor haar is Vestdijk ‘een Russische schrijver met zijn diep filosofische vragen’. In Vestdijk ziet zij een ‘klassieke schrijver’ omdat hij tot de auteurs behoort die ’in elk willekeurig tijdperk ons iets te zeggen heeft.’

Hoe anders kijkt Daniël Rovers tegen Vestdijk aan. Voor hem bestaat het oeuvre van Vestdijk eigenlijk maar uit één roman: Terug tot Ina Damman, waarin de ontluikende liefde zo machtig aanwezig is. In ander werk van Vestdijk stoort Rovers zich nogal aan de ongelijkwaardigheid, de veelal ongelijke verdeling van macht tussen man en vrouw. Vestdijk schreef naar zijn smaak, vooral ‘jongensboeken’. Het verschijnen van de bloemlezing met verspreide essays bracht Daniël Rovers een bekend opstel in herinnering van Kees Verheul, waarin hij de literaire smaak van Vestdijk als ‘zijn grootste talent’ aanwijst. Rovers waardeert Vestdijks ‘scherpte, eerlijkheid en eruditie’ die uit zijn kritieken blijkt.

De tegenstelling tussen beide schrijvers werd verzoenend overbrugd door het optreden van Dick Vestdijk die een toelichting gaf op een door hem samengestelde expositie uit de enorme collectie grammofoonplaten van Vestdijk, tot 15 oktober op de vierde verdieping te zien in de Centrale OBA. Nu het huis in Doorn verlaten is en een andere bestemming krijgt zoekt de familie Vestdijk een goed onderkomen voor de unieke platencollectie. Van een van de platen, een Sondisko opname met muziek van de componist Herman Mulder, neef van Vestdijk, liet hij een geluidfragment horen. Muziek verbroedert… maar bij de het drankje achteraf ging het vooral over krachtige vrouwen in enkele romans van Vestdijk: De nadagen van Pilatus, Rumeiland en Een alpenroman.

WvW, 11 september 2016

Op de website De bibliotheek / Literatuurplein verscheen op 13 september  een bespreking van de nieuwe bloemlezing door Jef van Gool.