In de jongste roman van Nicolien Mizee, De halfbroer, 2015, worstelt de hoofdpersoon, Mandy Sanders, met het feit dat ze heeft toegezegd de auteur van de nieuwe biografie over Tolbert te interviewen. “Ik had geaarzeld toen Koos van de Kennemer Boekhandel me vroeg voor het interview, omdat ik, zoals ik Koos uitlegde, geen verstand heb van literatuur.”
Bovendien, in haar eigen boeken verzint Mandy altijd alles, maar de biograaf van Tolbert, Waldemar Prins, schrijft alleen op wat echt gebeurd is. “Eerst vertelt hij wat opa deed voor de kost, en daarna waar opa woonde. Dat huis bestaat niet meer, of de straatnummering is veranderd en nummer 17 is nu nummer 19 geworden.”
In de volgende en nog enkele passages wordt duidelijk dat Simon Vestdijk model heeft gestaan voor de schrijver Tolbert: “De volgende dagen verdiepte ik me in het werk van Tolbert. Die man heeft wel zestig boeken geschreven. Zijn kennis is ontzagwekkend: in het ene boek bevinden we ons in Athene, in het volgende in Doorn, en daarbij springt hij als een dolfijn door de eeuwen: dan zitten we in het Byzantijnse Rijk en een boek later even zo makkelijk in het Aardappeloproer. Hij schrijft ook nog óver literatuur, en zegt dan dingen als: ‘De geest van de gestorven Sint Sebastiaan die de zielsverhuizing in een pasgeboren kind verkiest boven de verheffing tot Gods rechterhand, waartoe zijn wonden (die hij zorgvuldig afwast: sprekend detail), hem wel het recht gaven, wandelt als de kantoorbediende Awater langs ’s heren wegen, veel wensen en complexen van de schrijver in zich personifiërend, maar het duidelijkst toch wel die van een “gewoon” mens te zijn.’ Zoiets vind ik geweldig knap maar ook grote flauwekul.”
En biograaf Waldemar Prins? In de boekhandel, de avond van het interview: “Een man schreed binnen met een hoed op het hoofd waarvan ik direct zeker wist dat het een flambard was, hoewel ik nog nooit een flambard gezien had. Dit was ongetwijfeld Waldemar Prins. Toen ik hem de hand schudde zei hij korzelig: ‘Ik wil geen pauze. Ik moet de trein van half elf hebben, want morgen moet ik voor een radio-optreden naar Brussel. Ik wil beginnen met een geluidsopname waarop Tolbert een van zijn gedichten voorleest. Dan is Tolbert erbij, vanavond, naar mijn gevoel. Dat wil ik er beslist in. En dan zullen we het zeker hebben over Vught, want de oorlog is natuurlijk mijn fascinatie.’ Tijdens deze monoloog keek hij me geen enkele maal aan, maar graaide in zijn tas, die hij, druipend en wel, op de uitgestalde boeken gezet had.”
De Kennemer Boekhandel, Kleverparkweg, Haarlem, kondigt najaar 2005 een literaire avond aan op 24 november, 20.00 uur: ‘Wim Hazeu over Simon Vestdijk. Lezing door Wim Hazeu over zijn nieuwe biografie van Simon Vestdijk. Bovendien wordt Wim Hazeu geïnterviewd door de Haarlemse schrijfster Nicolien Mizee.’
RJ, 28 augustus 2015
