Vanaf het ogenblik dat Geerten Meijsing naar Italië vertrok hebben hij en zijn zus Doeschka Meijsing elkaar brieven geschreven. Geerten bewonderde zijn oudere zus, maar zij was tegelijk zijn liefdevolle concurrent in de letteren. Nop Maas heeft de correspondentie tussen zus en broer bezorgd. De correspondentie omvat de jaren 1979 tot 2009. In 2012 sterft Doeschka onverwacht.
Behalve grote verschillen zijn er ook overeenkomsten tussen broer en zus. De overeenkomst ligt in hun talenten voor het schrijverschap, in hun depressies, drankzucht, en hun liefdesverdriet. Beiden leven voor de literatuur en zijn gedreven tot schrijven. Opvallend verschil is dat Geerten Meijsing maar slecht rond kan komen van zijn schrijven, terwijl Doeschka zich wel een behoorlijk inkomen weet te verschaffen. Soms moet Geerten bij zijn zus lenen om in zijn levensonderhoud te voorzien. Toch is Geerten degene die ‘de rol van boeken allemaal onzin en toeval in ons leven’ vindt. Hij erkent wel geïnspireerd te zijn door het voorbeeld van zijn zus, maar niet door haar inspiratiebronnen: Couperus, Ter Braak en Vestdijk. (p.168). Doeschka is in de briefwisseling toch niet meer zo dwingend waar het haar favoriete schrijvers betreft als bijvoorbeeld uit haar dagboeken blijkt. Aan Geerten schrijft zij maar een keer over Vestdijk. Zij las De leeuw en zijn huid. Hierover meldt zij slechts: ‘Een slechte roman, maar wel om te lachen.’
Liefdevolle rivaliteit; De correspondentie Doeschka & Geerten Meijsing, bezorgd door Nop Maas
WvW, 5 oktober 2018