De herdenking van de tiende sterfdag van Harry Mulisch heeft veel los gemaakt. Over de schrijver zelf, maar ook over het bestaan van ‘de grote drie’. Waren zij ieder wel zo groot als zij voor zich claimden? Veel uiteenlopende reacties waren te horen en te zien in alle media: Mulisch draaide zich om in zijn graf (Althuisius), De leden van de Herenclub kwamen voorbij in het mausoleum (Max Pam), De grote drie is een nostalgisch, mannelijk concept (Sander Bax). Op sociale media was het ook raak: wie heeft dat begrip grote drie bedacht? Er werden lijstjes geproduceerd met alternatieven voor de drie. Vestdijk kwam hierop enkele keren voor, maar in reactie daarop door anderen weer afgeserveerd. In een ingezonden brief in Trouw schreef Gerrit Manenschijn over Mulisch: ‘Hij bleef als schrijver ver achter bij iemand als Vestdijk. Een ijdeltuit kan nu eenmaal geen groot schrijver zijn.’ Zonder meer schokkend is de studente Nederlands die in het programma Nieuwsuur zei de grote drie niet meer te lezen, omdat in hun werk geen vrouwen voorkomen en als zij er wel in voorkomen die vrouwen heel anders praten dan de vrouwen van nu. Dit ‘hier-en-nu-argument’ is de doodsteek voor literatuur, en alle cultuurhistorie. Iets dergelijks heb ik ook schrijfster Nina Weijers eens horen verkondigen over Vestdijk. Dan toch liever het eerlijke antwoord van influencer Famke Louise die in het programma M zei dat ze niet van lezen hield.
WvW, 30 oktober 2020