Eind december 2016 ging de film A Quiet Passion in de Nederlandse bioscopen in roulatie. De film belicht het leven van de 19de-eeuwse dichteres Emily Dickinson. Vestdijk bestreed de minachting over deze dichteres met een prachtig essay, waardoor zij ook in Nederland bekendheid verwierf. Dat gegeven maakt nieuwsgierig om deze film van de regisseur Terence Davies te gaan zien, hoewel de recensies niet overweldigend waren. Ik ben blij de film gezien te hebben , want mij werd duidelijk waarom Hella Haasse over het Dickinson-essay van Vestdijk kon beweren dat het ‘autobiografie’ betrof. Er zijn enkele parallellen tussen beider levens te trekken. Vestdijk werd als een kluizenaar gezien; ook Emily kreeg een gelijkende bijnaam vanwege haar teruggetrokkenheid: ‘de non van Amherst’. Maar dan wel ‘een non’ die het christendom vaarwel zei, en rebelleerde tegen een dominante vader. Overeenkomst tussen beider leven is ook gelegen in het onvervulde verlangen naar een geborgen liefde.
Maar Rob van Dam wijst op nog iets anders in zijn bespreking van de film op 23 februari 2017 (literairnederland.nl). Hij vindt Emily de verpersoonlijking van ‘het dunne ik’. Iemand die niemand kon zijn vanwege de beperkingen waarmee zij in haar leven te kampen had. Onbedoeld raakt van Dam hier aan een ander raakvlak in het leven van beide auteurs: zij moesten zich schikken naar hun lot. Het tijdperk werkte daarin mee, want ‘het dikke ik’ was er nog niet. Dat werd pas in 2005 door de filosoof Kunneman gemunt.
WvW, 23 februari 2017