Er is veel aandacht voor de biografie van Lucebert. Toch beklaagt Hazeu zich dat bijna alle aandacht uitgaat naar de ‘foute’ brieven die de jonge Lucebert vanuit Duitsland schreef naar zijn vriendin Tiny Koppijn. Tachtig procent van de biografie gaat over andere zaken.
Verwonderlijk is de focus op de brieven niet, want de inhoud van de ruim vijftig brieven zijn schokkend, bevatten groot nieuws en roepen vragen op over Lucebert en in relatie daarmee over zijn kunstenaarschap. Zijdelings werpt de onthulling weer licht op de affaire Bertus Aafjes die in 1953 kritiek uitte over Luceberts poëzie waarin hij ‘de SS’ ontwaarde.
In het personenregister komt Vestdijk acht keer voor. Maar zijn Voor en na de explosie blijft onvermeld. Begrijpelijk want uitgerekend ‘de keizer der vijftigers’ ontbreekt hierin. Wel vermeldt Hazeu dat de jonge Lucebert als hij in Duitsland werkzaam is met bewondering Ludwig Tügel leest; uitgerekend de roman die door Vestdijk in 1941 is vertaald: Sankt Blehk.
Op 1 maart 1951 is er een ‘Podumavond voor dichters’, waarvoor veel dichters zijn uitgenodigd voor te dragen uit eigen werk, behalve Lucebert en Campert, ook Achterberg en Vestdijk. De laatsten lieten het afweten, de aanwezige Achterberg stoort zich zelfs zo aan de voordracht van Lucebert dat deze de zaal heeft verlaten.
In Vrij Nederland van 12 september 1987 zijn 20 schrijvers gevraagd een leeslijst samen te stellen van tien titels, een soort korte canon, voor scholieren. Onder hen Fens, Van Dis, en Maarten ’t Hart. ‘Aanbevolen werd vooral Vestdijk, Slauerhoff, Reve en Elschot’, schrijft Hazeu. De enige die een dichtbundel van Lucebert (Val voor vliegengod ) voor de leeslijst aanbeval was Wim de Bie.
Hazeu onthoudt zich van commentaar; als biograaf van Vestdijk èn van Lucebert zal hij er met gemengde gevoelens gewag van hebben gemaakt…
WvW, 19 februari 2018