50 jaar geleden heeft Thanatos u aan banden gelegd. Geen enkel Bericht uit het hiernamaals heb ik nadien vernomen. Hoe is het daar? Apollinisch of Dionysisch? Of is de dood Het genadeschot waardoor alle Mnemosyne in de bergen verdwijnt? Herinnert u zich uw schrijverschap dat u in leven voldoening schonk, meer dan verdriet door kritiek, die er altijd ook was! Leslezers hebben u steeds bezocht. De hoogste eer, de Nobelprijs, is u onthouden, maar bij uw overlijden was er veel lof.
Terug tot Ina Damman wilde u steeds gaan, hiermee De laatste kans verspelend. Als Kind tussen vier vrouwen viel het moeilijk goede Vrouwendienst te leren: u werd een Narcissus op vrijersvoeten. Koos immer voor Strijd en vlucht op papier, maar stuitte op Het eeuwige telaat. Zocht ter heling naarstig naar Het wezen van de angst, sprak u uit over De toekomst der religie. Zag die vooral bij de Keurtroepen van Euterpe.
Ik herlees u, maar knagend achtervolgt mij uw grafdicht: ’t antwoord op elk raadsel in de tijd d’eendre oplossing: vergank’lijkheid…
Zie ik verkeerd? Dan weet ik zeker: U bent een raadsel… een Gestalte tegenover mij. Ook daarom lees ik door!
Wilbert van Walstijn, 23 maart 2021