Op 24 oktober 2012 is Fantoompoezen van Rascha Peper verschenen. Het bevat een selectie van haar columns in NRC-Handelsblad. Bijzonder is de column, ook opgenomen in haar boek, waarin de schrijfster melding maakt van haar ongeneeslijke ziekte. Hoewel zij nog werkt aan een roman, weet ze nu al dat ze deze niet meer af zal krijgen. Haar leven gaat door en is gericht op het behalen van tijdwinst. In een gesprek met Elsbeth Etty (NRC-H. 19 okt.) zegt ze zichzelf te beschouwen ‘als een romanticus uit de school van Slauerhoff’, evenwel ‘getemperd door de nuchterheid van Elschot en Bordewijk.’ Aan het slot legt Etty Racha Peper haar uitspraak van jaren her voor: ‘De essentie van schrijven is schrijven tegen de dood. Je schrijft om te blijven bestaan.’ Maar daar maakt ze zich geen illusies meer over; nu vindt ze het ‘pathetisch’ klinken: ‘Kijk hoe het gegaan is met veel bekendere schrijvers dan ik, zoals Vestdijk, mijn grote voorbeeld. Wie leest hem nog?’
Opnieuw een voorbeeld van een onjuiste beeldvorming over ‘de literaire dood’ van een schrijver. Welke dode dichter wordt meer gelezen dan toen hij nog in leven was? Gemeten aan dat criterium zou er nauwelijks nog wereldliteratuur zijn! Vestdijk wordt altijd nog gelezen, nooit is hij een bestseller geweest, maar een schrijver voor fijnproevers. En zeker leeft hij voort als een schrijver zoals Racha Peper zichzelf toewenst: ‘het is mooi als je iets nalaat waarin je je diepste gedachten, je fantasieën, je kijk op de wereld en je gevoel voor humor hebt neergelegd.’ Nog mooier is dat er lezers zijn die dat willen lezen.
WvW, 24 oktober 2012