Vestdijkkring

Roos van Rijswijk (Amsterdam, 1985) is de winnaar van de Anton Wachterprijs 2016, de tweejaarlijkse prijs voor een literair prozadebuut. De schrijfster krijgt de prijs voor haar eerder dit jaar verschenen roman Onheilig. Roos van Rijswijk publiceerde eerder verhalen in verschillende literaire tijdschriften en schreef toneel voor toneelgroep Thomas en boekrecensies voor NRC-Handelsblad. Verder was ze initiatiefnemer van de J.M.A. Biesheuvelprijs, de prijs voor de beste korte verhalenbundel.

Onheilig van Roos van Rijswijk (verschenen bij uitgeverij Querido) gaat over een al wat oudere vrouw die kanker heeft en op zoek gaat naar haar zoon Miguel in het Duitse Nieheim, juist op het moment dat deze samen met zijn protegé, de zwakbegaafde Jorge, naar Amsterdam reist om zijn moeder te bezoeken. De jury noemt Onheilig ’ (…) een in veel opzichten ongrijpbare roman over twee mensen die langs elkaar heen scheren’. Ze is onder de indruk hoe Van Rijswijk in haar psychologische karaktertekening niet terugvalt op gemakkelijke clichés maar de lezer ruimte laat voor eigen interpretaties van de menselijke verhoudingen. Zowel de fraai gestileerde innerlijke monologen – licht van toon en nuchter tegelijk – als de heldere opbouw in negen delen worden door de jury geprezen.

Roos van Rijswijk is de 20e Anton Wachterprijswinnaar. De prijs, genoemd naar de hoofdpersoon uit de romancyclus van Simon Vestdijk, wordt op zaterdag 12 november uitgereikt in Harlingen door het Centraal Comité 1945 in samenwerking met de gemeente Harlingen en de Vestdijkkring. De jury bestaat uit Joke Linders, Judith Uyterlinde, Niña Weijers, Kees ‘t Hart en Geart de Vries (voorzitter). Er waren dit jaar 83 inzendingen, waaruit zes auteurs werden genomineerd: Cinderella van Michael Bijnens, De hemel boven Parijs van Bregje Hofstede, Nu ik van Rutger Pontzen, Muidhond van Inge Schilperoord en Het smelt van Lize Spit.
Eerdere winnaars zijn onder meer Frans Kellendonk, Arnon Grunberg, A.F.Th. van der Heijden, Tessa de Loo, Christiaan Weijts, Maartje Wortel, Peter Buwalda en laatstelijk Niña Weijers.

Tegelijk met de Anton Wachterprijs wordt de 9e Ina Dammanprijs uitgereikt, de tweejaarlijkse prijs die in 1999 is ingesteld door de Vestdijkkring. Dit jaar wordt de prijs toegekend aan Roeland van Wely, die zijn studie cultuurwetenschappen aan de Open Universiteit heeft afgerond met een scriptie over de historische roman De Vuuraanbidders uit 1947 van Simon Vestdijk. De publicatie van Van Wely werpt een nieuw licht op Vestdijks houding tijdens de oorlog.
Titel scriptie: De proloog tot nazi-Duitsland in De vuuraanbidders; Het anti-Duitse rassendiscours van William McDougall en Simon Vestdijk nader bekeken.

WvW, 6 oktober 2016

Het volgende bericht is ontvangen van journalist/tv-producent Kenneth van Zijl:

Het laatste woonhuis van Simon Vestdijk staat te koop in Doorn. Hij heeft er ruim 20 jaar gewoond, er zijn boeken geschreven, zijn kinderen zijn er geboren en zijn weduwe heeft het onlangs verlaten. Het huis ademt de sfeer van Vestdijk. De spullen van Vestdijk, zijn boeken, zijn gigantische platenverzameling en een deel van zijn correspondentie alsmede zijn piano staan nog in het huis aan de Torenlaan 4. Op funda zijn de foto’s te zien.

Nu ben ik in de afgelopen 25 jaar in menig schrijvershuis geweest. Maar een Vestdijk, daarvan is er maar één geweest. Hij wordt door velen de grootste/ belangrijkste Nederlandse schrijver van de XXste beschouwd ( natuurlijk W.F. Hermans ook). Vestdijk was een ‘breed’ schrijver, die zeer belangwekkende essays heeft geschreven over poëzie bijvoorbeeld. De glanzende kiemcel wordt nog steeds gelezen en geraadpleegd door dichters van nu, zoals Ilja Leonard Pfeijffer. Ook zijn muziek essays, zijn stukken over ziekte en literatuur en natuurlijk zijn vele romans zijn een wezenlijk onderdeel van de Nederlandse culturele geschiedenis.

Toen ik vernam dat het huis te koop werd aangeboden, had ik de droom dat dat huis als Schrijvershuis behouden zou blijven voor ons land. Er bestaat nu één dergelijk huis, nl het Roland Holsthuis. Hier kunnen schrijvers zich terugtrekken om in stilte, afzondering en rust te werken.

Het Simon Vestdijkhuis zou niet alleen voor schrijvers zijn, maar ook voor wetenschappers en componisten. Daarnaast zou het een plek kunnen zijn om studiedagen en symposia over literatuur en aanverwante zaken te organiseren. Er kunnen lezingen gehouden worden, kamermuziekconcerten  en de Vestdijkkring zou er z’n thuisbasis kunnen krijgen.

Het huis moet dus worden aangekocht. Hiertoe wil ik een crowdfunding actie starten. Er zal een stichting moeten komen onder wiens vleugels e.e.a. gestalte kan krijgen.

Ik zal niet alleen Het fonds voor de Letteren benaderen, maar ook fondsen als het VSB en de Postcode Loterij van Boudewijn Poelmann. Ik weet dat hij de letteren ook een warm hart toedraagt.

Minister Bussemaker, die een liefhebber van literatuur is, heeft inmiddels aangegeven dat ze als privépersoon de actie ondersteunt. Zelf zal ik €1000,- in ‘de pot’ storten.

Kenneth van Zijl

Voor verdere inlichtingen over dit initiatief en intentieverklaringen kunt u contact opnemen met de secretaris van de Vestdijkkring.

Zie ook het bericht ‘Huis van grote schrijver doet stof opwaaien’ verschenen in Nieuwsblad De Kaap

HT, 4 oktober 2016

En dat is nu mogelijk, want de gemeente wil graag dat burgers aan wel 1333 bruggen een naam geven. Bruggen die nu alleen een nummer hebben.
De procedure is als volgt:
Ga naar: www.amsterdam.nl/bruggen
Amsterdammers mogen 1334 naamloze bruggen vernoemen
Amsterdam telt in totaal 1680 bruggen. Daarvan hebben er 346 nu een officiële naam. De overige 1334 bruggen hebben nog geen officiële naam en kunnen dus worden vernoemd naar Amsterdammers die veel hebben betekend voor de stad, of naar andere bijzondere mensen. Daarnaast wil de gemeente graag dat alle bruggen een officiële naam krijgen. Want we willen zeker weten dat we het over dezelfde brug hebben als we met elkaar communiceren.
• Amsterdammers mogen 1334 naamloze bruggen vernoemen
• Aanvraagformulier naamgeving bruggen
• Overzicht van alle bruggen met en zonder naam op bruggenvanamsterdam.nl

Als je zin en tijd hebt, kun je alle bruggen die naamloos zijn nalopen. Maar ik heb een voorstel:
Laten we brug 180 kiezen en deze herbenoemen tot Simon Vestdijkbrug.
Vestdijk woonde op Jacob van Lennepstraat 19 van 1919 tot 1921. De dichtstbijzijnde brug loopt van de Jacob van Lennepstraat over de Da Costagracht.

Klik het Aanvraagformulier naamgeving bruggen aan en vul je gegevens in. Het zou kunnen dat alleen Amsterdammers mee mogen doen, maar dat is uit te proberen.
Op het aanvraagformulier moet een kaartje van het gebied worden meegestuurd. Dit is het kaartje:

Ben je het eens met mijn voorstel? Dan aan de slag en geef Vestdijk een brug.
Veel succes.
Met goede groet,

Kees Meekel

KM, 21 september 2016

Op zaterdag 10 september openbaarde zich een bijna Vestdijkiaanse paradox tussen twee inleiders, een man en een vrouw, die in de Openbare Bibliotheek spraken bij de presentatie van de nieuwe bundel Gepassioneerd wikken en wegen; essays en kritieken van S. Vestdijk.

Vol lof was de uit Estland afkomstige schrijfster Sana Valiulina. Haar bewondering voor Vestdijk gaat zelfs zo ver dat zij haar favoriete verhaal De oubliette in het Russisch vertaalde. Hierin offert de machthebber Hugo levens om zelf de staat van onsterfelijkheid te bereiken. Sana Valiulina herkende in hem onmiddellijk een Stalin-figuur, een machthebber bij uitstek. Meer nog: voor haar is Vestdijk ‘een Russische schrijver met zijn diep filosofische vragen’. In Vestdijk ziet zij een ‘klassieke schrijver’ omdat hij tot de auteurs behoort die ’in elk willekeurig tijdperk ons iets te zeggen heeft.’

Hoe anders kijkt Daniël Rovers tegen Vestdijk aan. Voor hem bestaat het oeuvre van Vestdijk eigenlijk maar uit één roman: Terug tot Ina Damman, waarin de ontluikende liefde zo machtig aanwezig is. In ander werk van Vestdijk stoort Rovers zich nogal aan de ongelijkwaardigheid, de veelal ongelijke verdeling van macht tussen man en vrouw. Vestdijk schreef naar zijn smaak, vooral ‘jongensboeken’. Het verschijnen van de bloemlezing met verspreide essays bracht Daniël Rovers een bekend opstel in herinnering van Kees Verheul, waarin hij de literaire smaak van Vestdijk als ‘zijn grootste talent’ aanwijst. Rovers waardeert Vestdijks ‘scherpte, eerlijkheid en eruditie’ die uit zijn kritieken blijkt.

De tegenstelling tussen beide schrijvers werd verzoenend overbrugd door het optreden van Dick Vestdijk die een toelichting gaf op een door hem samengestelde expositie uit de enorme collectie grammofoonplaten van Vestdijk, tot 15 oktober op de vierde verdieping te zien in de Centrale OBA. Nu het huis in Doorn verlaten is en een andere bestemming krijgt zoekt de familie Vestdijk een goed onderkomen voor de unieke platencollectie. Van een van de platen, een Sondisko opname met muziek van de componist Herman Mulder, neef van Vestdijk, liet hij een geluidfragment horen. Muziek verbroedert… maar bij de het drankje achteraf ging het vooral over krachtige vrouwen in enkele romans van Vestdijk: De nadagen van Pilatus, Rumeiland en Een alpenroman.

WvW, 11 september 2016

Op de website De bibliotheek / Literatuurplein verscheen op 13 september  een bespreking van de nieuwe bloemlezing door Jef van Gool.

Een link naar een serie foto’s van de presentatie in OBA op 10 september 2016 van de nieuwe bloemlezing Gepassioneerd wikken en wegen – Verspreide essays en kritieken, met foto’s van de tentoonstelling in OBA van een selectie platenhoezen uit de collectie van Vestdijk.

HT, 10 september 2016