In De Groene Amsterdammer (56.10,2016) beschouwt Kees ’t Hart de pas verschenen bloemlezing Gepassioneerd wikken en wegen. Helemaal gelukkig is hij niet met deze nieuwe publicatie, liever had hij een dundruk gezien met zijn ‘Verzamelde essays’. Hij houdt een pleidooi –naar buitenlands voorbeeld- dat de overheid voor dergelijke kostbare projecten een fonds in het leven roept dat dergelijke projecten financieel mogelijk zou moeten maken.
Nu dat niet het geval is, vindt hij de verschijning van niet eerder verzamelde essays van Vestdijk wel ‘terecht’. Hij voelt in zijn essayistiek ‘steeds in de verte een rommelende lachbui komen opzetten die hij nog net weet te onderdrukken’. Vestdijk is in zijn essays laconiek, bijvoorbeeld als Vestdijk schrijft dat ‘de schrijver alleen iets wezenlijks tegen de “ crises” kan uitrichten, wanneer hij er niet te veel aan denkt.’ Vestdijk kiest trouwens nooit ‘de frontale aanval’, maar hij ‘laveert tussen voors en tegens’ en is ‘altijd bereid net even iets anders te zien dan wat we gewend zijn te zien.’ Hoogtepunt van zijn essays vormen voor ’t Hart de beschouwingen over literatuur. Maar ‘geschaterd’ heeft hij ook bij de introductie van het begrip ‘romanpersoneel’ als Vestdijk spreekt over het gebruik van astrologie en de inkleuring van zijn karakters.
WvW, 6 oktober 2016