Aan publiciteit heeft het Onno Blom niet ontbroken. Zijn biografie Het litteken van de dood en promotie op de Jan Wolkers biografie werd breed uitgemeten, in kranten, in tv-programma’s, in tentoonstellingen en in andere activiteiten rond de tien jaar geleden overleden kunstenaar. Toch is het de vraag of Blom onverdeeld gelukkig is met al die aandacht . Want de week waarin de biografie verscheen gaat de geschiedenis in als de week van #MeToo. Veel commentatoren legden een verband tussen Wolkers seksuele escapades en seksueel geweld waaraan vrouwen bloot staan. Wolkers werd ineens geframed als een kunstenaar met een ‘vrouwenprobleem’. Wilma de Rek (De Volkskrant) vroeg het Blom op de man af: ‘Maar los daarvan had hij ook een vrouwenprobleem?’ Blom: ‘Probleem, probleem…hoezo?’ De biograaf laat zich niet tot een moreel oordeel verleiden.
Het toeval wil dat twee weken later er een Vestdijksymposium plaats vindt over Vrouwendienst, het vrouwbeeld bij Vestdijk. Een auteur van wie ook beweerd is dat hij met ‘een vrouwenprobleem’ kampte. Wie op grond daarvan zou verwachten veel verwijzingen naar Vestdijk in de Wolkers biografie aan te treffen, komt bedrogen uit. Het zijn er slechts drie. Een over oom Jaap die evenals Vestdijk gijzelaar in Michielsgestel was (p.46). Een andere betreft een schoolliefde van Wolkers waar hij een meisje ontmoet ‘die net zo mooi is als Vestdijks Ina Damman.’ (p.101)
De verstgaande verwantschap tussen Wolkers en Vestdijk is te vinden als gesproken wordt over de allergische aanvallen die Wolkers plagen. Niets hielp, en onderzoek toonde ook geen allergische aanleg voor het of ander aan: ‘Het enige dat hielp was lezen. Annemarie las hem dan uren achter elkaar voor. ‘ “Romans van Vestdijk of Van het Reve, daar werd hij rustig van.” (p. 378)
WvW, 25 oktober 2017