Tijdens de 20ste uitreiking van de Anton Wachterprijs was Herman Stevens één van de voormalige prijswinnaars die deelnam aan voor die gelegenheid speciaal belegde literaire avond. Zijn optreden die avond was licht recalcitrant te noemen. In zijn artikel dat in de NRC (19-11-2018) verscheen blijkt waarom. Niet dat Vestdijk vergeten wordt maakt hem boos, maar de onzin die over hem werd uitgestrooid en het gebrek aan ‘eerbied’ heeft hem gestoord. ‘In Harlingen bleken de jongere schrijvers nauwelijks iets van Vestdijk te hebben gelezen en de suggestie dat je daar iets aan zou kunnen hebben, wekte irritatie op. Vestdijk is de Ultieme Dode, Witte Man in onze letteren.’ Zo werd Vestdijk afgeserveerd omdat hij ‘achterhaalde ideeën over vrouwen en een madonna –hoercomplex’ had. Stevens ziet wel een probleem in deze ‘koppensnellerij’. Vestdijk was de kritiek al voor: ‘Wanneer Ina klaagt over Anton, heeft de schrijver dat bedacht. De acht delen van de Anton Wachter-cyclus vormen één schitterende marathon van zelfkritiek.’ Dat vergt moed, concludeert Stevens. Volgens hem ligt het niet aan Vestdijks kijk op man-vrouwrollen dat hij niet meer gelezen wordt. Dat lot wacht anderen in ons land ook. De werkelijke oorzaak van de ontlezing is ‘dat onze literatuur geen geschiedenis meer heeft’; in het buitenland is dat wél het geval. Daar zijn grote schrijvers nog verplicht in het onderwijs.
WvW, 20 november 2018