Mieke nodigde Peter Buwalda zelf uit toen hij in 2012 de Anton Wachterprijs ontving in Harlingen. Intussen heeft Mieke Vestdijk het huis verlaten en is ingetrokken in een verzorgingshuis. Het lege huis aan de Torenlaan in Doorn gaat in de verkoop. Voor Peter Buwalda een buitenkans, hij logeert er een nacht. Meer nog: hij overweegt het te gaan kopen. Is dat wel een goed plan? Hij kijkt naar Vestdijks ‘titanische oeuvre’. Het roept dubbele emoties op: ‘Bewondering dat eerst, maar al snel zak ik weg in heimwee naar de jaren dat Vestdijk van levensbelang was, dat ik hem manisch las. Dan komt er droefheid. De achillishiel van de literatuur is: moeite. Een Mondriaan daar ga je gewoon voor staan. Mahler zet je op, ondertussen schilder je het kastje van oma. Vestdijk vergt concentratie, tijd, afzondering. Wie gaat dat varkentje wassen?’ Gezeten achter de schrijftafel van Vestdijk met zijn attributen erop uitgestald, wil het schrijven niet vlotten en vraagt Buwalda zich af of ‘tussen muren die twintig jaar een medium hebben aanschouwd’, hij wel tot schrijven kan komen?
Sir Edmund/Boeken 17 september 2016, Een huisbewaarder
WvW, 17 september 2016