In de biografie van Isidore Snapper, Heer en meester aan het ziekbed – Leven en werk van Isidore Snapper (1889-1973) Internist, citeert auteur Arie Berghout met veel instemming uit De rimpels van Esther Ornstein. Vestdijk schrijft vol bewondering over Snapper, die hij opvoert onder de naam ‘Cohen’. “Hij toverde hun de ziekten voor met de losse hand en het achteloos virtuositeitsvertoon van de Europese vermaardheid op 35-jarige leeftijd. En toch alles even precies, leerzaam, stelselmatig. Daar kwam hij schommelend binnenlopen, jong en al wat kaal, het Spinoza-achtige gelaat door een berustende glimlach overtogen, en dan begon hij.” Onder Anton Wachter en zijn medestudenten, schrijft Vestdijk, ging het verhaal dat Cohen eens, nadat hij met de nachttrein uit Berlijn was teruggekeerd, met wallen onder zijn ogen de collegezaal binnenkwam, zich de röntgenfoto’s liet overhandigen en in zijn slaperige toestand direct zeven adequate diagnoses stelde.
(Sir Edmund/de Volkskrant, 20 januari 2018)
Overigens speelt deze Cohen/Snapper in De rimpels van Esther Ornstein verder geen rol. Maar prachtig, zoals Vestdijk in enkele zinnen het karakter van zo’n persoon schetst. Met recht kunnen we hier ook ten aanzien van Vestdijk spreken van ‘een zeer klinische blik’! In de roman zegt Anton/Vestdijk verder nog: “Bij deze wonderman kon professor Glastra dan wel als sjofel en onbeduidend afsteken.” (p. 34, eerste druk) Om even verder over deze Cohen/Snapper te melden dat hij bepaald geen ‘germanofiel’ is en de driehoek van Rauchfusz-Grocco dan ook consequent betitelt als ‘de driehoek van Grocco-Rauchfusz’. (p. 184).
RJ, 24 januari 2018