Marjoleine de Vos bezint zich in haar column (NRC H.13-11) over de toekomst tijdens de levenscyclus. Zij herinnert zich dichtregels van Vestdijk: Voor ware liefde moeten alle drie,/verleden, heden, toekomst, vrienden wezen. Komt uit Gestelsche liederen. Dat het ‘voor de ware liefde’ gold wist ze niet meer. Vestdijk en zijn werk zijn ‘in het verleden verdwenen’, maar bij De Vos kennelijk toch niet geheel. Wat zij zich nu realiseert, is dat toen ze jong was ‘er zoveel toekomst was’, maar dat je je die toekomst moeilijk anders kon voorstellen als een negatie van het ouder worden. Judith Herzberg verwoordde dat in dat ‘verrukkelijke gedicht’: Als ik oud wordt neem ik blonde krullen/ ik neem geen spataders, geen onderkin,/ en als ik rimpels krijg omdat ik vijftig ben/dan neem ik vrolijke, niet van die lange om mijn mond/ alleen wat kraaiepootjes om mijn ogen.
Eenmaal ouder weet je wel beter: ‘de eigen toekomst speelt vreemd genoeg met het ouder worden een steeds grotere rol, juist door te krimpen.’
WvW, 14 november 2017