In de oorlogsjaren schreef Vestdijk over ´De grootheid van Judas´. Hij nam het op in zijn bekroonde Essays in duodecimo. Kernpunt is Vestdijks twijfel over Judas drijfveren voor het verraad van Jezus. Het motief geldzucht is ´banaal´, gezien het geringe bedrag; teleurstelling over het uitblijven van het te stichten Messiasrijk is eveneens ongeloofwaardig omdat Jezus altijd over de toekomst sprak. Vestdijk kiest voor een derde weg: bij Judas leefde de drang om Jezus te helpen door zich als ‘instrument van de voorbeschikking’ op te werpen. In hem leefde sterker dan bij de andere discipelen de ‘drang tot het voltrekken van het noodlot’.
Sander van Walsum signaleert dat ‘een groeiende groep theologen vindt dat de twaalfde discipel anders moet worden gepresenteerd: meer in zijn dienende rol voor Jezus. De Judaskus was geen verraad, misschien was Petrus ‘de verrader’, niet Judas: Nee, Judas was helemaal zo slecht niet’’ (de Volkskrant.20.03) Een zienswijze die ook zichtbaar is in The Passion.
WvW, 30 maart 2018