Nederland springt slordig om met dode schrijvers: uit het oog, uit het hart. Dat geldt ook voor Simon Vestdijk, die nog tot ver in de vorige eeuw gold als een van de beste auteurs van Nederland. Hele generaties groeiden op met Terug tot Ina Damman (1934), over de onbeantwoorde liefde van Anton Wachter voor het schoolmeisje Ina. Maar dat is voorbij.
Jammer, schrijft beeldend kunstenaar en Vestdijk-fan Siep Kooi in zijn boek Slotakkoorden bij Simon Vestdijk. Want als lezers niet eens meer aan een boek begínnen, komen ze al helemaal niet toe aan de laatste zin van een roman.
Een goed idee van Kooi om die laatste zinnen in het zonnetje te zetten, die krijgen veel minder aandacht dan de eerste. Zo eindigt Terug tot Ina Damman: ‘Maar zijn voeten raakten zwaar de aarde, zwaar en knarsend op het kiezel alsof zíj het alleen hadden te bepalen hoe onwankelbaar trouw hij blijven zou aan iets dat hij verloren had, – aan iets dat hij nooit had bezeten’.
Een zin doordrenkt van weemoed, maar of die de vergeefs verliefde scholieren van nu nog bij de keel grijpt?
LW, 30 januari 2024
* Trouw, 26 januari 2024