Vestdijkkring

In Buitenpost (jan./febr.2016) schrijft René Hesselink over zijn belevenissen in het Utrechtse antiquariaat Hinderickx & Winderickx. Peter Buwalda is op bezoek geweest. De televisie was erbij. Kijkers zien dat een van de boeken die hij uit de kast plukt en aanprijst Negen jeugdverhalen van Simon Vestdijk is. Een boek dat al zo’n tweeënhalf jaar in de winkel op de plank staat. Ongeveer een uur na de uitzending wordt het boek besteld. Hesselink vraagt zich af waarom het nu verkocht is? Is het omdat ‘het door Buwalda is aangeraakt’; wilde de koper het toch al hebben of, derde mogelijkheid, het boek is op de televisie geweest? Een tweede exemplaar van het boek staat nu alleen op de plank. Een goede week later staan twee mannen voor de gesloten winkeldeur. Hesselink is bezig nog wat pakjes verzendklaar te maken, maar laat de mannen toch binnen. Een van hen koopt de andere Negen jeugdverhalen. Hij heeft het ‘op de televisie gezien met Peter Buwalda en dit boek had hij nog niet.’

WvW, 26 januari 2016

Postuum verscheen Nanne Teppers dikste boek: De kunst is mijn slagveld. Maar liefst zevenhonderd pagina’s brieven in de periode 1993-2001 van Tepper zijn verschenen;  een periode dus dat Tepper nog een beginnend schrijver was. In 1995 won Nanne Tepper de Anton Wachterprijs voor zijn debuut De eeuwige jachtvelden. Hij werd ontdekt als een veelbelovend talent. Van Vestdijk moest Tepper niet veel hebben, alhoewel…misschien was er toch een soort haat-liefde verhouding tot de oude meester. Zijn tirades keren zich behalve tegen bekende schrijvers –Mulisch, Palmen, Kellendonk- ook tegen Vestdijk. Weliswaar ‘was niet alles wat Vestdijk schreef belatafeld’ (p.113), maar het is niet mis als je over Terug tot Ina Damman schrijft dat ‘de opening wel zo’n beetje het ergste is wat ooit geschreven is’(p. 547). Eerder had hij de roman afgedaan als ‘zoveel onverteerbare kolder’. Uitzondering op zijn afkeuring vormde de Victor Slingerland-trilogie, waarin hij ‘de humor van ventje Vestdijk’ ontdekte (p.169). Het gaat hierbij vooral om een scene die Tepper  kernachtig samenvat: ‘Meneer met meisje op de hei. Meneer wil een zoentje kwijt. Meisje zegt: ‘Ach nee meneer, verpest het nou niet’ (p.169). Tepper vindt vooral de laatste zin zo geestig dat hij deze in verschillende brieven herhaald.

Toch valt op dat Tepper Vestdijk blijft lezen, bijvoorbeeld al zijn muziekboeken die hij ‘prikkelend’ vindt, maar in het geval over Mahler dan toch omdat hij er helemaal niet mee eens is. In 1995 wordt Tepper genomineerd voor de Anton Wachterprijs en schrijft dan de veelzeggende zin: ‘Na het schofferen van Vestdijk (hoewel het toch meer een Tepperiaans eerbetoon betrof) kan ik de Anton Wachter prijs ook wel schudden, natuurlijk.’

WvW, 23 januari 2016

In de rubriek Taalschatten van het NPO radioprogramma De Taalstaat op Radio 1 werd hoofdredacteur Wilbert van Walstijn vandaag door Frits Spits geïnterviewd over de roman Terug tot Ina Damman. Dit naar aanleiding van de recente krantenberichten over Vestdijks nominatie voor de Nobelprijs voor de Literatuur in 1965.

Het gesprek kunt u hier beluisteren:

HT, 16 januari 2016

NRC-medewerker Sebastiaan Kort schrijft in NRC van 8 januari jl. lovend over de nieuwe roman van Merijn de Boer, ’t Jagthuys. De titel van de recensie luidt Kind tussen twee vrouwen, niet toevallig een verwijzing naar Vestdijk. Immers, op 23 maart 2013, las Merijn de Boer, na door Wim Hazeu geïnterviewd te zijn, uit zijn debuutbundel het verhaal Uit liefde voor Vestdijk. In het interview met Hazeu gaf De Boer aan dat het voor een schrijver goed is om eerst verhalen te schrijven en vandaaruit over te stappen ‘naar het langebaanwerk’, zoals Vestdijk heeft gedaan. Het verhaal Uit liefde voor Vestdijk heeft een autobiografische achtergrond: Merijn de Boer is wel begonnen aan het lezen van de romans van Vestdijk, maar had dat graag met iemand anders gedaan. Het verhaal is gepubliceerd in Vestdijkkroniek 122, oktober 2013.

In de recensie in de NRC van 8 januari is het volgende citaat de bron voor de titel: Het groentje Binnert wordt, om het op z’n Vestdijks te zeggen, een ‘kind tussen twee vrouwen’; links dingt ma om zijn aanwezigheid, rechts doet Vera haar best om hem aan zijn jasje mee de wereld in te trekken (…).

Sebastiaan Kort sluit als volgt af: ’t Jagthuys is een heerlijke, grillige roman, geschreven door een jonge schrijver met een afwijkende stem van wie we nog veel gaan horen.

RJ, 12 januari 2016

De in Tallinn (Estland) geboren en naar Nederland geëmigreerde Sana Valiulina (1964) trok vorig jaar de aandacht met haar roman Kinderen van Brezjnev. Maarten ’t Hart besprak het en vond het ‘zo goed, daar kunnen veel Nederlandse schrijvers een puntje aan zuigen’. Ook werd de roman genomineerd voor de Opzij literatuurprijs. Op 22 juni werd de schrijfster geïnterviewd door Roderick Nieuwenhuis (NRC-H) over haar ‘boekensmaak’. Dit leidt tot vragen als welk boek moet elke ouder aan zijn kind voorlezen, wie is uw favoriete schrijver (Dostojewski), maar ook tot de vraag welke schrijver is ten onrechte in de vergetelheid geraakt? Sana Valiulina: ‘Nederlanders zijn slecht in het lezen van klassiekers. Simon Vestdijk wordt wat mij betreft te weinig gelezen. Hij is een geoliede schrijver met interessante ideeën en mooi taalgebruik. Geen gemakkelijke schrijver, door het gebruik van lange zinnen en dat eist heel wat concentratie. Is hij soms te moeilijk voor de twitter-generatie?’

WvW, 10 januari 2016