Vestdijkkring

Vanaf het ogenblik dat Geerten Meijsing naar Italië vertrok hebben hij en zijn zus Doeschka Meijsing elkaar brieven geschreven. Geerten bewonderde zijn oudere zus, maar zij was tegelijk zijn liefdevolle concurrent in de letteren. Nop Maas heeft de correspondentie tussen zus en broer bezorgd. De correspondentie omvat de jaren 1979 tot 2009. In 2012 sterft Doeschka onverwacht.

Behalve grote verschillen zijn er ook overeenkomsten tussen broer en zus. De overeenkomst ligt in hun talenten voor het schrijverschap, in hun depressies, drankzucht, en hun liefdesverdriet. Beiden leven voor de literatuur en zijn gedreven tot schrijven. Opvallend verschil is dat Geerten Meijsing maar slecht rond kan komen van zijn schrijven, terwijl Doeschka zich wel een behoorlijk inkomen weet te verschaffen. Soms moet Geerten bij zijn zus lenen om in zijn levensonderhoud te voorzien. Toch is Geerten degene die ‘de rol van boeken allemaal onzin en toeval in ons leven’ vindt. Hij erkent wel geïnspireerd te zijn door het voorbeeld van zijn zus, maar niet door haar inspiratiebronnen: Couperus, Ter Braak en Vestdijk. (p.168). Doeschka is in de briefwisseling toch niet meer zo dwingend waar het haar favoriete schrijvers betreft als bijvoorbeeld uit haar dagboeken blijkt. Aan Geerten schrijft zij maar een keer over Vestdijk. Zij las De leeuw en zijn huid. Hierover meldt zij slechts: ‘Een slechte roman, maar wel om te lachen.’

Liefdevolle rivaliteit; De correspondentie Doeschka & Geerten Meijsing, bezorgd door Nop Maas

WvW, 5 oktober 2018

In de Oude Lutherse Kerk aan het Amsterdamse Spui werd op 27 september ‘s avonds een ‘hoogmis’ opgevoerd voor Frans Kellendonk. Aanleiding was de presentatie van zijn biografie door Jaap Goedegebuure. Celebrant was Stephan Sanders onder wiens strakke leiding de viering echt tot grote hoogten steeg. Soms ondervroeg hij zijn mede-celebranten scherp. Onder hen waren de biograaf zelf, als predikanten traden Bas Heijne en Xandra Schutte op. Nina Polak, Arie Storm en A. F. Th. van der Heijden verzorgden de lezingen uit het werk van Kellendonk, terwijl de muzikale leiding in handen was van Ed Spanjaard. Hij vertolkte het aangrijpende gedeelte uit Dialogues des Carmélites op de piano, een opera van Poulenc. Karmelietessen worden onder de guillotine gedood. Spanjaard had dit stuk ook gespeeld bij de uitvaart van de schrijver.

Aan de plechtigheid ging een fotoreportage vooraf waarin repeterend foto’s voorbijflitsten van Frans als baby, het gezin Kellendonk, Fransje op school in een schoolbank met inktpotje,  het omslag van de HP over ‘Het academisme in de literatuur’, de gitaarspelende Frans op zijn kamer met schuin achter zich een groot Heilig Hartbeeld, de promovendus Frans Kellendonk én Mieke Vestdijk samen met de debuterende schrijver Kellendonk die de eerste Anton Wachterprijs in ontvangst neemt.

Kortom er viel veel te genieten en te beluisteren. Vooral omdat Kellendonk als schrijver door verschillende voorgangers gekarakteriseerd werd op een wijze die doet vermoeden met een geestverwant van Vestdijk van doen te hebben. Maar dat wordt juist in de biografie sterk betwijfeld. Op het eerste gezicht nogal vlotjes. Eerst de kloeke biografie maar eens nader bestuderen.

WvW, 1 oktober 2018

In navolging van het Britse weekblad The Times Literary Supplement, dat begin juli 2018 een interactieve kaart publiceerde met Britse schrijvershuizen, komt De Groene Amsterdammer met een eigen, Nederlandse variant. Die door Nederlandse literatuurliefhebbers kan worden aangevuld.
Onze hoofdredacteur Wilbert van Walstijn heeft hierop een reactie gegeven om ook Vestdijk in kaart te brengen: brief-naar-Nieuwenhuis-schrijvershuizen  (pdf-bestand).

HT, 24 september 2018

Columnist Rob Schouten verstaat de kunst bijzondere herinneringen te verbinden met de actualiteit. Na het ontslag van Daniele Gatti bij het Concertgebouworkest bezocht columnist Schouten het eerste concert waar de Italiaan vervangen moest worden, terwijl zijn naam nog op het toegangskaartje stond. Het werd Manfred Honeck, een Oostenrijker, die de derde symfonie van Bruckner, eveneens een Oostenrijker, dirigeerde. Dat kon niet erg fout gaan, schrijft Schouten (Trouw, 4.09). Maar in zijn geheugen zit een uitspraak van Vestdijk over die Bruckner: ‘een dorpsleukje met een gezicht van pijnbomenhout’. De uitspraak is ‘tegen zijn zin’ blijven hangen. Ook Vestdijks roman Het glinsterend pantser keert terug in zijn geheugen. Dat boek liet Schouten gedurende Bruckner III niet meer los, want de dirigent in die roman, Victor Slingeland heeft ook met ‘een #Me Too-gevalletje’ te maken.  Het maakte indruk op Schouten want ‘Het glinsterend pantser was de eerste hogere literatuur die ik las na een jeugd vol Kuifje en Biggles’.

Bruckner, zo herinnert Schouten zich tijdens de uitvoering, had zelf ook met ‘een affaire’ te maken: ‘De goede man, notoir vrijgezel, zou ooit een leerlinge met “lieve schat” hebben aangesproken. O tempora, o mores! Er is niets nieuws onder de zon.

WvW, 10 september 2018