In de ‘Boekenrubriek met Jeroen Vullings’ in het radioprogramma Nieuwsweekend van vandaag geeft de schrijver ruime aandacht aan de Vestdijkkroniek 137. Vooral gaat hij in op de discussie in de kroniek over het niet toekennen van de Nobelprijs aan Vestdijk. Daarnaast bespreekt hij De toetssteen. Brieven over Vestdijk van Kees ’t Hart en Maarten ’t Hart dat deze maand verschijnt.
De radiouitzending valt nog te beluisteren (en zien) via deze link.
HT, 13 maart 2021
Zo’n maand voor de herdenking van de 50ste sterfdag kreeg ik van een fan van Vestdijk, Albert Lutjeboer, de prachtige documentaire cadeau van Ditteke Mensink, Is het nu al liefde? Ik kende deze film uit 1998 niet, wist zelfs niet van het bestaan ervan. De titel verwijst naar de slotregel uit het gedicht ‘Terugblik’ uit dichtbundel Vrouwendienst (1934): ‘Is het nu al liefde? -Neen, nog niet…nog niet…’ Het gedicht heeft betrekking op ervaringen tijdens een ontluikende liefde die Vestdijk ervoer met Simone Sechez, de ‘verstoten’ geliefde van Du Perron.
In de documentaire is Wim Hazeu de eigenlijke hoofdpersoon, want hij wordt gevolgd als hij research doet voor een hoofdstuk over de vrouwen van Vestdijk in de biografie waarop hij in 2005 zal promoveren. Wij zien hem bezig in de archieven van de Bezige Bij en het toenmalige Letterkundig Museum; ruiken aan een relikwie dat hij te leen krijgt; én in gesprek met verschillende bekende personen die Vestdijk goed gekend hebben. Deze gesprekken leveren veel markante uitspraken op, zoals van Mieke Vestdijk (‘Ik heb hem ook wel eens ruggegraatloosheid verweten’); Theun de Vries (‘Arm aan gevoel’); Nol Gregoor (‘Typisch angstmens’, ‘Leven met grote illusies die onvervulbaar bleken’), en Herman Passchier, kreeg als postiljon d’amour drie keer Henriëtte van Eyk thuis over de vloer. Pierre Roth duikt in de archieven van Henriëtte en Wim krijgt een rondleiding door haar bovenhuis in Amsterdam Zuid door Fries de Vries. Dat spreekt de verbeelding van Wim Hazeu aan.
En dat alles afgewisseld met levende beelden van Vestdijk zelf, Henriëtte van Eyk, Jeanne van Schaik-Willing.
Een documentaire die niet verloren mag gaan en een plek verdient op de website van de Vestdijkkring/Beeldbank!
Wilbert van Walstijn, 12 februari 2021
PS: De beeldrechten van deze film uit 1998 berusten bij NPS. Getracht zal worden om goedkeuring te krijgen voor plaatsing op de website. (HT)
Elsbeth Etty neemt na het overlijden van Liesbeth Koenen de taak over een biografie te schrijven over Hugo Brandt Corstius. De schrijver en columnist van de vele pseudoniemen: Battus, Piet Grijs, Stoker zijn de bekendste, maar Brandt Corstius schreef ook onder zijn eigen naam. Zo schreef hij samen met Maarten ’t Hart Het Gebergte, de tweeënvijftig romans van S. Vestdijk. In deze bundel besprak Brandt Corstius de roman Pastorale 1943 onder zijn eigen naam en onder de titel ‘De mythe van de mythe’, waar hij eerder dezelfde roman besproken had onder de naam Piet Grijs in Vrij Nederland onder de naam Pastorale 1934. Ook besteedde hij aandacht aan het taalgebruik van Vestdijk in zijn bekende werk Opperlandse taal en Letterkunde.
WvW, 9 februari 2021
In 1939 publiceerde Simon Vestdijk in vertaling gedichten van de door hem bewonderde Emily Dickinson (1830-1886) met de aantekening dat ‘elke grote poëzie ook die van Emily Dickinson strikt genomen onvertaalbaar is.’ Hij vatte zijn vertalingen op als ‘parallel-verschijningen, die de dichterlijke intentie trachten te benaderen, zonder aanspraak te maken op tekstuele betrouwbaarheid.’ Wel trachtte Vestdijk ‘de weergaloze geslotenheid en concentratie van deze gedichten niet geheel te verspelen.’
Niet alle gedichten die Vestdijk van haar vertaalde (64) zijn door hem gepubliceerd en gebundeld. Onderstaand gedicht verscheen in Nagelaten Gedichten. Het is wel een kenmerkend gedicht voor Dickinson, vanwege het bijbels motief dat erin voorkomt en de door Vestdijk in tact gehouden beslotenheid.
Ik koos dit gedicht vanwege de actualiteit in Urk en elders in het land waar jongeren met geweld en plunderend los gingen.
Wilbert van Walstijn, 28 januari 2021
Mijn macht nam ik in handen
Om de wereld aan te randen;
David was machtiger, maar ik
Was eens zo flink!
Mijn keisteen heb ik goed gemikt,
Maar de enige die viel was ik.
En ‘k vraag nu wat ’t geweest kan zijn:
Goliath te groot-of ik te klein?
Met de Regenboogreeks start Uitgeverij kleine Uil met de publicatie van een reeks klassiekers uit de lhbt-literatuur. In de reeks verschijnen romans die het waard zijn om opnieuw uitgegeven te worden. Oorspronkelijk Nederlandse romans én vertalingen komen klassiek vormgegeven op de markt zodat ook nieuwe generaties kunnen leren en genieten van een rijke literaire historie.
Op 19 maart a.s. verschijnt in de Regenboogreeks Een Alpenroman van Simon (sic) Vestdijk. “Een geruchtmakende roman over de liefde tussen twee vrouwen.” Een Alpenroman verscheen voor het eerst in 1961 en bracht de recensenten in verwarring. Trouw reageerde nog geschokt over deze ‘verboden vorm van geslachtelijke liefde’. Het Algemeen Handelsblad schreef: ‘Dit boek is ziek, zo ziek.’
Deze heruitgave bevat een toelichting door Doeke Sijens. Voor Tzum maakte hij een veelgeprezen serie over de historische romans van Vestdijk.
Lucie, een elegante vrouw, verblijft in de Alpen voor haar gezondheid. Over de aandacht van mannen heeft ze niet te klagen, maar in het hotel waar ze logeert valt haar oog op de jonge kelnerin Anna. Hun liefdesavontuur volgt een zeer kronkelend pad, waarbij de familie van Lucie bepaald niet rustig toekijkt. In de roman behandelt Vestdijk de liefde tussen de twee vrouwen zeer genuanceerd. Daarbij heeft hij een scherp oog voor de effecten van deze plotselinge relatie, die het gezinsleven van Lucie geheel ontregelt. Zoals altijd analyseert Vestdijk de emoties haarscherp en schrikt hij er niet voor terug enkele sensationele wendingen in het boek op te nemen, die de roman nog boeiender maken. Vestdijk brengt het hotelbestaan in een bergdorp overtuigend tot leven.
Link naar Uitgeverij kleine Uil
RJ, 8 januari 2021