Vestdijkkring

Eindelijk is het zo ver. Het standbeeld van Simon Vestdijk zal naar verwachting ergens in maart 2013 worden onthuld op het Doornse Kerkplein voor de Maartenskerk. Dat meldt Henk Branderhorst, voorzitter van het comité dat sinds 1998 zich heeft ingespannen voor de realisatie van het standbeeld, aan het Nieuwsblad De Kaap (21-12-12).
Hij is er trots op dat 17 jaar na het initiatief Doorn Vestdijk nu met een standbeeld eert: ‘Ik vond het culturele armoede dat Doorn geen eerbetoon voor zo’n groot schrijver had.’

Jaap te KiefteHet beeld, ontworpen door de Doornse kunstenaar Jaap te Kiefte wordt thans in brons gegoten in het Gelderse Druten. Het stelt de schrijver achter zijn werktafel voor. Het zal uiteindelijk 2000 kilo wegen. Het heeft lang geduurd, omdat hij op latere leeftijd met tussenpozen er aan heeft kunnen werken. Het kostte veel kracht en artrose hinderde hem. De kunstenaar staat nog steeds achter het ontwerp dat hij al in 1996 heeft gemaakt: ‘Vestdijk is een monumentaal schrijver en verdient een realistisch en levensgroot beeld’. Vestdijk is zittend aan zijn werktafel aan het schrijven.
Nadat Branderhorst wethouder af was, ging hij samen met de oorspronkelijke initiatiefnemers, de dochter van Vestdijk, Annemiek, en Ruud Binkhorst, ijveren voor het standbeeld.

WvW, 22 december 2012

De winnaar van de P.C. Hooftprijs A.F.Th. staat al op zo’n dertig boeken. De vergelijking met Vestdijk dringt zich op. Dat deden Jeroen Vullings  & Sander Pleij in VN van 13 oktober 2012 onder de titel ‘Compromisloos schrijver’. Toch komen zij via een andere route uit bij een vergelijking tussen A.F.Th. en Vestdijk.
Vestdijk komt, evenals Thomas Mann, naar voren als  iemand met een schrijversorganisme: hij keek naar iedereen ‘als potentieel vertelmateriaal’. Aan echte communicatie had hij weinig behoefte, was hij stil en teruggetrokken, maar hing zwijgend, luisterend, observerend ‘als een gier boven de anderen’. Zo is A.F.Th. geenszins. In gezelschap is hij ontspannen en gaat op in de gezelligheid.
WvW, 19 december 2012

De toespraak van burgemeester Roel Sluiter tijdens de uitreiking van de Anton Wachterprijs wekte beroering in ‘Fryslan’. Hij trok het nut van de tweejaarlijkse bijeenkomst in twijfel nu Harlingen zich er niet meer mee op de kaart kan zetten, omdat weinigen nog weten wie Anton Wachter is, Harlingen in het bekroonde boek van Buwalda niet eens genoemd wordt  en in de boekhandel nauwelijks titels van Vestdijk te vinden zijn. Van prijswinnaars zou geëist moeten worden dat Harlingen in hun roman voorkomt.  Hierop gonsde een rumoer door de fraaie Grote Kerk. De ironische toon kreeg in de Grote Kerk een valse klank.  Jurylid en schrijver Kees ’t Hart reageerde furieus: ‘De gemeenteraad moet hem tot de orde roepen. Hij moet worden berispt.’ Biograaf Hazeu stapte met een stapel boeken van Vestdijk die de plaatselijke boekhandel Wever in de Grote Kerk had uitgestald op de burgemeester af om hem van zijn ongelijk te overtuigen. De burgemeester betreurde achteraf dat zijn ironische toon niet goed was overgekomen. Prijswinnaar Buwalda stelde mild vast: ‘Ironie is een gevaarlijk wapen’. Volgens hem is Vestdijk nog wel degelijk populair. De commotie over de toespraak heeft in ieder geval in de lokale en regionale pers enige neerslag gekregen. In de Leeuwarder Courant van maandag 12 november stond een halve pagina foto en tekst met als kop “Literaire rel na ‘ironie’ over Vestdijk”. Drie dagen later blikte columnist Asing Walthaus in dezelfde krant nog eens terug: ‘Bijna niemand leest meer Simon Vestdijk. Althans niet in zijn geboorteplaats Harlingen, dat in zijn boeken Lahringen heet. Dat heeft de burgemeester zelf verteld. Nou dat is niet verbazingwekkend. In Harlingen is geen bioscoop of schouwburg. Het grootste feest heet Visserijdagen. En vissers lezen niet, maar staren naar dobbers en denken aan shantykoren. Gelukkig is er wel een museum, een bibliotheek en boekhandel Wever, die zo op bestelling 27 boeken van Vestdijk kan leveren.’

WvW, 21 november 2012

Liefhebbers van De koperen tuin kunnen hun hart ophalen in het Tresoar in Leeuwarden. Een boek en een expositie besteden aandacht aan het ontwerp en de totstandkoming van deze fameuze tuin die in Vestdijks roman centraal staat. In het fraaie wandelpark bevindt zich tot op de dag van vandaag het etablissement De Koperen Tuin. Het boek, gelijktijdig verschenen met een expositie in Tresoar, het Fries Historisch en Letterkundig centrum,  geeft een gedetailleerde kijk op Vestdijks fameuze tuin. Boek en tentoonstelling, getiteld Roodbaards Rijkdom– Landschaps-parken Noord-Nederland 1800-1850, belichten de negentiende eeuwse hovenier,portretschilder, tuin- en landschapsarchitect Lucas Pieters Roodbaard (1782-1851).

E. Van der Laan-Meijer en W. Ottens: Roodbaards Rijkdom. Uitg. Bonas Tresoar, Boterhoek, Leeuwarden. T/m 19/1. Inl: tresoar.nl

WvW, 8 november 2012

Zie ook artikel ‘ De Koperen Tuin: de schat van Roodbaard’,
KM, 14 februari 2013

Naast de dependance van het Rijksmuseum op Schiphol vindt men de Airport Library. Deze presenteert –naast allerlei non-fiction in vreemde talen- een leuke collectie Nederlandse literatuur in een groot aantal vertalingen. Zelfs minder hitgevoelige of langzaamaan uit de mode rakende auteurs vinden er een plekje.
Zo zag ik werk van Marie Kessel in vertaling, maar ook van L.P. Boon.

Vestdijk blijkt vertegenwoordigd met twee boeken. Les voyageurs, traduit du Néerlandais par Louis Roelandt, Editions Universitaires, 1966, is de vertaling van De kellner en de levenden.
Un fou chasse l’autre, traduit du Néerlandais par Spiros Macris, Phebus, Paris 2004, is de vertaling van De redding van Fré Bolderhey. Voor de prachtige “Illustratice du couverture” is het schilderij Melancholie (1894-1895) van Edvard Munch gereproduceerd.

FH, 3 november 2012