Vestdijkkring

Boekenmarkt in Woudrichem bij slot Loevestein op zaterdag 12 juni 2010. Antiquariaat Martinus, Etten-Leur biedt een verzameling boeken van S. Vestdijk te
koop aan, waaronder een aantal bijzondere uitgaven en een aantal delen uit de ‘zuurtjesreeks’ van de Bezige Bij.

De uitvoering maakt na de try-outs van 17 en 18 mei een tournee langs diverse theaters in Nederland. Het is een multimediale voorstelling over hemel versus hel, waarin Jan Jaap van der Wal schittert als God. Of als duivel?

Links: Rosa Ensemble  en  try-outs in theater de Roestbak in Almere
WvW/HT, 12 mei 2010

De Britse professor Jane Fenoulhet kreeg 30 april jongstleden in Londen een lintje opgespeld door de Nederlandse ambassadeur Pim Waldeck. Zij werd benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau voor haar toewijding en verrichtingen ter bevordering van Nederlandse Taal en Literatuur in de Engels sprekende wereld, of zoals ambassadeur Waldeck het verwoordde in zijn speech: ‘de globalisering van Nederlandse taaleducatie’.

Als professor Nederlandse Taal en Literatuur heeft Fenoulhet bijna zeventig publicaties op haar naam staan. Leden van de Vestdijkkring kennen haar door haar publicaties in de Vestdijkkroniek: ‘A novel within a novel within a novel ….’ (VK 19 en 20, 1978), ‘De scheppende elite’ (over Het glinsterend pantser – VK 31, 1981) en ‘Machtsspel met de lezer’ (over Het verboden bacchanaal – VK 63, 1989). In een gesprek met onze redacteur op de Koninginnedagreceptie in Londen bleek professor Fenoulhet nog steeds enthousiast Vestdijkliefhebber: ‘Het is intrigerend dat Vestdijk nog steeds zo actueel is. Ongetwijfeld komt er een heropleving van de interesse in zijn werk.’ Wie weet krijgen we in de toekomst weer eens iets van haar hand te lezen!

Link naar website ambassade in Londen

HO, 10 mei 2010

Gerrit Komrij schrijft over tekortschietende kunstkritiek in   NRC Handelsblad van 6 mei 2010:

‘Een begrippenpaar dat uit de gratie is geraakt is het begrippenpaar tekort en teveel. Het werd ooit, meen ik, door Simon Vestdijk geïntroduceerd. Hij had het daarbij over poëzie, met als me goed herinner, Slauerhoff als een typisch dichter van het teveel. […] Het begrippenpaar tekort en teveel is heel bruikbaar bij het bekijken van kunst. Ik betrap me erop dat het zich vaak aandient in mijn hoofd, als ik in een galerie of een museum sta.’

Vestdijk gebruikte echter in een interview met Nol Gregoor een ander begrippenpaar, maar het komt wel op hetzelfde neer. Mogelijk dat Vestdijk het door Komrij gehanteerde onderscheid elders heeft gebruikt. Maar in het laatste interview van Nol Gregoor met Vestdijk bij gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag, noemt Vestdijk zichzelf een kunstenaar die schept uit een gemis . Het interview is opgenomen in Maatstaf 4/5, het ‘in memoriam’ van augustus/september 1971. Mieke Vestdijk, die ook bij het interview aanwezig is, merkt op dat Vestdijk niet visueel is ingesteld en dat hij daarom veel beschrijven moet. Vestdijk valt Mieke dan als volgt bij: ‘Om het zelf op te roepen, ongetwijfeld is dat ook zo. Ik heb voor mezelf het wel eens zo geformuleerd, dat sommige schrijvers schrijven… sommige kunstenaars scheppen uit overvloed, en anderen die scheppen uit een gemis. Dan heb ik mezelf altijd als een duidelijk voorbeeld beschouwd van het gemis.’

Vorig jaar verscheen de roman van Kees ’t Hart De keizer en de astroloog . In deze roman komt de schrijver en astroloog Simon, alter ego van Simon Vestdijk, ook tot het schrijverschap vanuit zijn besef van zijn gemis, tekort, of gebrek. Zou Kees ’t Hart hierbij ook hebben gedacht aan Vestdijks eigen typering?

WvW, 7 mei 2010

Toespraak van Hans van Velzen, voorzitter Vestdijkkring bij begrafenis Fries de Vries – Zorgvlied 17 november 2008

Dames en Heren, familie en vrienden van Fries,

Het is Zaterdag 8 november, de uitreiking van de Anton Wachter Prijs en de Ina Damman prijs in de Grote Kerk van Harlingen.

Het cultureel programma, werd namens de Vestdijkkring verzorgd door Fries de Vries. Op zijn eigen humoristische en docerende wijze droeg hij vol verve “Verzen aan Vestdijk gewijd” voor.

Het bleef natuurlijk niet alleen bij de verzen maar Fries had er ook nog een hele toelichting bij geschreven, plaatste het geheel in historisch perspectief en riep tot slot de aanwezigen op om niet gebukt te gaan onder de economische crisis maar de romans van Vestdijk te lezen.

En dat was dus Fries helemaal ten voeten uit zoals we hem kenden en waardeerden.

Groot was dus de schok toen we op maandag hoorden dat hij zo plotseling was overleden.

De gedachten gingen natuurlijk ook uit naar de vele activiteiten die hij voor de Vestdijkkring heeft verricht. Jaarlijks publiceerde hij wel een artikel over Vestdijk in de kroniek en op de laatste ledenvergadering heeft hij nog een verhaal gehouden over de briefwisseling tussen Vestdijk en Henriëtte van Eyk : “Wij zijn van elkaar”.

En daar was hij natuurlijk helemaal in zijn element want zoals velen van U waarschijnlijk weten woonde Fries in het voormalige huis van Henriëtte van Eyk waar Vestdijk ook vaak te gast is geweest.

Met weemoed denk ik terug aan de vele prachtige zaterdagmiddagen die we daar de afgelopen jaren hebben doorgebracht als we in de met boeken volgepakte ruimte onze bestuursvergaderingen van het Vestdijkkring hielden.

Fries en Helga trakteerden ons aan het begin op taart en aan het eind, en vaak al eerder, werd steevast het glas op de Grote Meester geheven waarvoor we tenslotte daar bijeen waren.

En er waren ook nog vele plannen voor de toekomst, Fries zou nog diverse artikelen schrijven, gedichten plaatsen en contacten leggen.

En ook zouden we eind van dit jaar, op zaterdag 20 december, zijn nieuwe dichtbundel in de bibliotheek presenteren. We kijken nog hoe we daar een andere invulling aan kunnen geven.

Kortom Fries stond nog volop in het leven en wat onvoorstelbaar dat hij er niet meer is. Maar aan de andere kant, wat een inspirerende man en wat een bruisend leven.

Ik sluit natuurlijk af met een gedicht van de Grote Meester wat Fries ook uit het hoofd kon citeren “De uiterste seconde.”

DE UITERSTE SECONDE

Voor Ans

Doodgaan is de kunst om levende beelden
Met evenveel gelatenheid te dulden
Als toen zij nog hun rol in ’t leven speelden,
Ons soms verveelden, en nochtans vervulden.

Hier stond ons huis; hier liep zij met de honden;
Hier maakte zij de bruine halsband los;
Hier hebben wij de stinkzwammen gevonden,
Op een beschutte plek in ‘t sparrenbosch.

Doodgaan is niet de aangrijpende gedachte,
Dat zij voortaan alleen die paden gaat, –
Want niemand is alleen die af kan wachten,
En niemand treurt die wandelt langs de straat, –

Maar dat dit alles wàs: een werk’lijkheid,
Die duren zal tot de uiterste seconde;
Dit is de ware wedloop met de tijd:
De halsband los, en zij met de twee honden.

Fries, Bedankt!

Het laatste optreden van Fries de Vries

Harlingen 8 november 2008