Vestdijkkring

Vestdijk komt niet voor in de canon van de Nederlandstalige literatuur “vanuit Vlaams perspectief” die op 1 juli openbaar is geworden. De Vlaamse canon van 51 boeken is opgesteld door een achtkoppige commissie, in opdracht van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde in Vlaanderen en het Vlaams Fonds voor de Letteren. Commissielid Bert van Raemdonck, specialist twintigste eeuw, deelt tot troost van de Vestdijk-liefhebbers mee: „Vestdijk had er bij jullie zeker opgestaan, zelfs als het een lijstje van tien geweest was. Bij ons is hij uiteindelijk afgevallen.”

Om in aanmerking te komen moest een boek klassiek zijn en meer dan 25 jaar oud, en de auteur inmiddels overleden. Zo werd na zijn dood in mei Gangreen 1 van Jef Geeraerts op de valreep toegevoegd. Commissielid Hugo Brems, hoogleraar moderne letterkunde: „Het is niet zo dat wij deze canon nu als dé waarheid poneren. Als mensen zich om welke reden dan ook geroepen voelen om daar een tegencanon tegenover te stellen, voelen wij ons niet aangevallen. Integendeel, deze canon geldt als een uitnodiging om dat te doen.”

Het is ook een aanmoediging om een canon samen te stellen vanuit Nederlands perspectief. In Nederland bestaat alleen een ongeschreven canon.

De canon is te vinden op: literairecanon.be.
(NRC, 1 juli 2015)

RJ, 2 juli 2015

Daniël Roovers is laaiend enthousiast over de nieuwste vertaling van Proust door De Haan en Hofstede (De Groene Amsterdammer 25.06). Zij hebben Recherche ‘heerlijk benauwd vertaald. ’ En makkelijk is dat niet, want de langste zin die Proust in zijn grote romancyclus produceerde ‘is ongeveer vier meter lang als je hem achter elkaar op een behangersrol zou uitschrijven.’ Inderdaad: ‘Proust vertalen is geen sinecure.’ Toch zijn verschillende Nederlandse auteurs in zijn voetsporen getreden, waaronder Vestdijk. Roovers citeert hem dus met reden: ‘Proust is het hoogtepunt, kort en goed, van alles.’

WvW, 29 juni 2015

Het aanvankelijke voornemen van de gemeente Haarlem het Simon Vestdijkpark in het nieuw ontwikkelde gebied rond het Marsmanplein op officiële wijze te openen is niet uitgevoerd. Het park is in gebruik genomen; op de speelplek klinken kinderstemmen, bewoners rusten uit op een bankje, de Simon Vestdijkbrug verbindt de beide oevers van de Simon Vestdijkvaart. De jonge aanplant groeit, de bomen die bij de sloop van het schoolgebouw dat hier aanvankelijk stond, gespaard zijn gebleven, staan vol in blad. Op bijgaande foto’s van maart 2015 zijn de bomen nog kaal. En dat tegen de achtergrond van het appartementencomplex Slauerhoff.

Voor de bewoners een prima plek om van de rust en het jonge groen te genieten. Op een bankje, boek van Vestdijk bij de hand…

RJ, 3 juni 2015

“Het gebouw stond er van buitenaf gezien angstaanjagend bij.” Zo luidt de openingszin van Arie Storm in zijn nieuwste roman Maans stilte.
De Vestdijkiaanse allusie hierin naar Terug naar Ina Damman is opgemerkt door Marja Pruis in De Groene Amsterdammer (21 mei 2015). Haar bespreking van deze roman begint met: “Het is best een opmerkelijke openingszin: Vestdijkiaans, om met het gesteente te beginnen.” Zo is het maar net.

WvW, 28 mei 2015

Sylvia Witteman heeft iets gelezen, dit keer van Vestdijk.  Hij schreef 52 romans, daarvan is ‘een groot deel echt behoorlijk goed. Scherp, droog, ánders.’ Zij las alle Anton Wachterromans ‘en vond dat ik nog nooit zoiets moois had gelezen’.  Zij beveelt scholieren aan niet te beginnen met Ivoren Wachters dat ‘begint sterk, maar verzandt in geouwehoer (onderhoudend geouwehoer, dat wel)’. Zij heeft een betere keus: ‘Als Vestdijkmaagd begin je het best met Terug tot Ina Damman. Wat een boek’ .
En passant heeft ze dan ook nog andere titels aangeraden: Meneer Vissers hellevaart (‘maakte diepe indruk’); De kellner en de levenden (zij ‘werd nooit meer de oude’); Pastorale 1943 (‘de schellen vielen mij van de ogen’); Het verboden bacchanaal (‘een fijne satirische zedenschets’).  Witteman: Vestdijk ‘beheerst zoveel verschillende genres en stijlen, dat je er nooit aan went,  je hem bij elke roman opnieuw eigen moet maken. Dat hééft iets.’

WvW, 23 mei 2015