Vestdijkkring

In een groot interview in Vrij Nederland van 29 september 2012, gepubliceerd vlak voordat zijn omvangrijke roman Pier en oceaan uitkwam, vertelde Oek de Jong over zijn relatie tot het werk van Vestdijk. Hij vertelt dat hij in 2003 A la recherche du temps perdu van Proust las. “Naderhand zag ik dat Vestdijk aan zijn door mij bewonderde Anton Wachter-cyclus was begonnen na lezing van Proust!” Hij vertelt dat hij in Pier en oceaan anders werkt dan Vestdijk deed. “Al mijn voorgangers focussen op hun alter-ego. Ik focus op vier personages uit drie generaties, zodat mijn alter ego heel veel voorgeschiedenis krijgt.” Hij toont “… hoe allerlei eigenschappen en omstandigheden doorwerken in de generaties. Dat mis ik bij Tolstoj, bij Vestdijk, en tot op zekere hoogte ook bij A.F.Th. van der Heijdens romancyclus De tandeloze tijd. Over Anton Wachters ouders kom je weinig te weten, over de grootouders nog minder.” “Erotiek is in mijn roman belangrijk, maar besef: dat terrein is pas zo’n veertig jaar geleden vrijgegeven. Vestdijk moest nog heel veel versluieren of weglaten.”
 
FH, 3 november 2012

In oktober 2012 verscheen Willem Frederik Hermans, Volledige werken deel 15, gevuld met beschouwend werk. Deze wetenschappelijke uitgave heeft een omvangrijk register, waarin de naam van Vestdijk een paar keer opduikt. Het citaat hieronder komt uit een artikel dat Hermans schreef over een bundel van Maarten ’t Hart, getiteld Een dasspeld uit Toela (1991), “Maarten heeft de volledige werken van Vestdijk, zoals hij elders eens mededeelde, nota bene volledig aan zijn vrouw voorgelezen onder de afwas. Tachtig boeken. Veronderstellen we dat tachtig boeken van Vestdijk vierentwintigduizend bladzijden tellen (een lage schatting), nemen we in aanmerking dat het gezinnetje ’t Hart uit twee personen bestaat (over kinderen heb ik hem nooit gehoord) en dat er dus dagelijks twee borden, twee messen en twee vorken, plus de pan waarin ze de piepers hebben gekookt moeten worden afgewassen, dan kan Maarten per dag toch maar  op z’n hoogst tien bladzijden hebben voorgelezen, zelfs als mevrouw ’t Hart heel langzaam afgewassen heeft. Het voorlezen van Vestdijk’s werken kostte hem derhalve een kleine zeven jaar, mits er elke dag is gegeten, afgewassen en voorgelezen.” (p.470-471)

FH, 3 november 2012

In het najaar van 2012 is in Haarlem-Noord begonnen met de aanleg van een park dat de naam Simon Vestdijkpark heeft gekregen. Het ligt tussen het nieuwe Marsmanplein en de P.C. Boutensstraat en tussen de Martinus Nijhofflaan en de Jan Prinslaan. Het park is 180 meter lang en varieert in breedte van 45 tot 77 meter.
Buurtbewoners mochten een naam verzinnen. Mevrouw Nora Nustun bedacht het Simon Vestdijkpark.  In Haarlems Dagblad van 19 oktober 2012 vertelde zij: “Ik woon in de Slauerhoff hier vlakbij (een wooncomplex). Ik wandel vaak met mijn kinderen en gastkinderen en ik vind het belangrijk om ze dan verhalen te vertellen. De schrijvers Slauerhoff en Vestdijk leerden elkaar kennen op de universiteit. Er zit een mooi verhaal achter. Juist een park is een prachtige plek om elkaar verhalen te vertellen”.
De relatie tussen Vestdijk en Haarlem is bekend: grootvader Vestdijk was een vondeling, die in 1830 werd gevonden op de hoek van de Oostvest en de Dijkstraat. Opa Vestdijk vestigde zich in 1854 als gymnastiekleraar in Haarlem. In de Schaghelstraat, nummer 3, zat ooit een gymnastiek-, scherm- en dansschool, in 1866 door grootvader Vestdijk gesticht. Siersmeedwerk boven de ingang herinnert nog altijd hieraan.

FH, 3 november 2012

Op 24 oktober 2012 is Fantoompoezen van Rascha Peper verschenen. Het bevat een selectie van haar columns in NRC-Handelsblad.  Bijzonder is de column, ook opgenomen in haar boek, waarin de schrijfster melding maakt van haar ongeneeslijke ziekte. Hoewel zij nog werkt aan een roman, weet ze nu al dat ze deze niet meer af zal krijgen. Haar leven gaat door en is gericht op het behalen van tijdwinst. In een gesprek met Elsbeth Etty  (NRC-H. 19 okt.) zegt ze zichzelf te beschouwen ‘als een romanticus uit de school van Slauerhoff’, evenwel  ‘getemperd door de nuchterheid van Elschot en Bordewijk.’  Aan het slot legt Etty Racha Peper haar uitspraak van jaren her voor: ‘De essentie van schrijven is schrijven tegen de dood. Je schrijft om te blijven bestaan.’ Maar daar maakt ze zich geen illusies meer over; nu vindt ze het ‘pathetisch’ klinken: ‘Kijk hoe het gegaan is met veel bekendere schrijvers dan ik, zoals Vestdijk, mijn grote voorbeeld. Wie leest hem nog?’
Opnieuw een voorbeeld van een onjuiste beeldvorming over ‘de literaire dood’ van een schrijver. Welke dode dichter wordt meer gelezen dan toen hij nog in leven was? Gemeten aan dat criterium zou er nauwelijks nog wereldliteratuur zijn! Vestdijk wordt altijd nog gelezen, nooit is hij een bestseller geweest, maar een schrijver voor fijnproevers. En zeker leeft hij voort als een schrijver zoals Racha Peper zichzelf toewenst: ‘het is mooi als je iets nalaat waarin je je diepste gedachten, je fantasieën, je kijk op de wereld en je gevoel voor humor hebt neergelegd.’ Nog mooier is dat er lezers zijn die dat willen lezen.

WvW, 24 oktober 2012

 
De Anton Wachterprijs 2012 gaat naar Peter Buwalda voor zijn debuutroman Bonita Avenue.  De vakjury prijst de roman om ‘de rijke inhoud en de volwassen stijl.’ Buwalda was in 2011 te gast op een symposium van de Vestdijkkring over De kracht van het voorbeeld . De auteur zei toen in een gesprek met Wim Hazeu dat hij bewondering had voor ‘Vestdijks volle zinnen’. 
Op 10 november vindt de uitreiking plaats van de prijs in Harlingen, samen met de Ina Dammanprijs die naar Wim Hazeu gaat.WvW, 18 oktober 2012