Vestdijkkring

Op 16 oktober is het luisterboek Het veer verschenen. Het bevat naast de titelnovelle onder meer De bruine vriend, De oubliette en De verdwenen horlogemaker. Novellen van Simon Vestdijk die worden voorgelezen door Job Cohen.

Het veer speelt in 1348. Een naamloze ik-verteller zwerft door Europa, voor de pest, de ‘zwarte dood’ uit reizend. Bandeloos en goddeloos als hij is, en voorzien van ‘bepaalde uiterlijke kentekenen’, denkt hij wel eens de duivel zelf te zijn. Onderweg laat hij zich per veerboot de rivier overzetten, in gezelschap van een vijftal medepassagiers.
Prijs: € 16,99

WvW, 16 november 2017

Charlotte Mutsaers moest zich verdedigen over de verkoop van kinderporno. In haar nieuwste roman over haar overleden broer Barend treft ze daar veel van aan en in een interview doet zij melding van de verkoop daarvan. Was het feit of fictie? Harnas van Hansaplast  kreeg veel publiciteit nog voor het in de boekhandel verkrijgbaar was. Charlotte nam als schrijver geen afstand van haar vrijheid om feit en fictie met elkaar te verweven zonder duiding wat meer feit en wat meer fictie is.

Dat haar roman in een literaire traditie staat, moge blijken uit het feit dat zij allusies maakt op werken van andere schrijvers, zoals The grapes of wrath van John Steinbeck, in verband met het overtollige stof dat zij aantreft bij het ontruimen van het huis. En de staat waarin het gebit van Barend verkeert doet denken aan dat van Philip Corvage uit Vestdijks Ivoren Wachters.

WvW, 14 november 2017

Marjoleine de Vos bezint zich in haar column (NRC H.13-11) over de toekomst tijdens de levenscyclus.  Zij herinnert zich dichtregels van Vestdijk: Voor ware liefde moeten alle drie,/verleden, heden, toekomst, vrienden wezen. Komt uit Gestelsche liederen. Dat het ‘voor de ware liefde’ gold wist ze niet meer.  Vestdijk en zijn werk zijn ‘in het verleden verdwenen’, maar bij De Vos kennelijk toch niet geheel. Wat zij zich nu realiseert, is dat toen ze jong was ‘er zoveel toekomst was’, maar dat je je die toekomst moeilijk anders kon voorstellen als een negatie van het ouder worden.  Judith Herzberg verwoordde dat in dat ‘verrukkelijke gedicht’: Als ik oud wordt neem ik blonde krullen/ ik neem geen spataders, geen onderkin,/ en als ik rimpels krijg omdat ik vijftig ben/dan neem ik vrolijke, niet van die lange om mijn mond/ alleen wat kraaiepootjes om mijn ogen.

Eenmaal ouder weet je wel beter: ‘de eigen toekomst speelt vreemd genoeg met het ouder worden een steeds grotere rol, juist door te krimpen.’

WvW, 14 november 2017

WvW, 9 november 2017

Carel Peeters bespreekt in zijn ´Literaire Logboek ´voor Vrij Nederland van 7 november de nieuwe vertaling van Cahiers van Paul Valéry, vertaald door Jan Fontijn.  De Franse auteur duikt van tijd tot tijd op in de Nederlandse literatuur’ meldt  Peeters en weet dat Vestdijk’ tot de eerste liefhebbers van Valéry behoorde.’ Peeters wijst op ‘Valéry en het duistere vers’ dat hij bundelde in Lier en Lancet in de jaren dertig van de vorige eeuw. Onvermeld laat Peeters een ander essay waarin Vestdijk zich ook op de inzichten van Valéry verlaat: Wat is inspiratie?, dat is opgenomen in Het kastje van oma . Hierin schrijft Vestdijk: ‘Niemand heeft ooit het bestaan van inspiratie onomwondener en in virtuozer betoogtrant ontkend dan de dichter Paul Valéry’. Vestdijk zelf neemt een genuanceerder standpunt in: ‘bij de een meer, de ander minder, kan het denken tijdelijk voor de inspiratie in de bres springen.’ En ten slotte is een belangrijk citaat van Valéry te vinden als motto in zijn eigen dichtbundel Vrouwendienst dat gaat over God die de man een vrouw als metgezel geeft om hem zijn eenzaamheid beter te laten voelen. Bezoekers van het symposium over Vrouwendienst (4 november) weten ervan!

WvW, 7 november 2017