Vestdijkkring

Eind 1932 voltooide Simon Vestdijk de novelle Het Veer. Hij las het voor aan Ter Braak, die het ‘uitstekend’ vond. Het verhaal speelt zich af in 1348 en gaat over ‘de zwarte dood’, zoals de pest in de Middeleeuwen werd genoemd. Het toont ons hoezeer de mens door angst voor de dood, de dood juist veel macht over het leven geeft. In 1933 verscheen het verhaal in Forum en is Vestdijks feitelijke debuut als novellist.

De samenstellers hebben een rijk geïllustreerde reconstructie gemaakt van de ontstaansgeschiedenis van deze ‘sterk doorgecomponeerde novelle’ door het kladhandschrift met het nethandschrift te vergelijken. Vestdijk hanteerde ook voor zijn verhalen vooraf opgestelde schema’s, maar voor Het veer is zo’n schema niet gevonden. Wel voor andere verhalen zijn zulke schema’s aangetroffen in Vestdijks Vichy-agenda uit 1929.

Het Literatuurmuseum levert een machtig eerbetoon aan de novellist Vestdijk, die waard is als zodanig herondekt te worden.

Zie:  link naar het Literatuurmuseum

WvW. 4 januari 2017

Roos van Rijswijk (31), dit jaar vereerd met de Anton Wachterprijs voor haar romandebuut Onheilig is volgens ruim 40 personen uit de literaire wereld uitgeroepen tot ‘Het talent van 2017’. In De Volkskrant vertelt de schrijfster en literatuurwetenschapster dat zij vaak haar hoofd breekt over de absurdheid van gewone situaties en de keuze van het juiste woord.  Haar literaire voorkeur houdt hiermee verband: ‘Carmiggelt schrijft zo mooi, met nuance en ritme. Hij heeft me ook beïnvloed bij hoe ik observeer.’  Ook Sylvia Witteman deelt in haar bewondering om haar waarneming en taalgebruik. Voorts is Van Rijswijk dol op sprookjes, die zij ooit ook verzamelde.

WvW, 30 december 2016

Dichter Jozef Eijckmans en Simon Vestdijk hadden een gemeenschappelijk passie: muziek. Dit leidde tot een briefwisseling tussen beiden vanaf 1956. De briefwisseling is opgenomen in Molto moderato, brieven over muziek. Beide auteurs hebben een muzikale carrière geambieerd, maar hun muzikale smaak verschilde nogal. De heren zijn het dan ook niet vaak eens, waardoor de briefwisseling een ‘aangenaam polemisch karakter’ draagt. Musicoloog Emanuel Overbeeke, lid van de Vestdijkkring, leidt de correspondentie in. Wim Hazeu voegt zijn herinneringen aan Eijckmans toe.

Molto moderato verscheen bij uitgeverij Prominent, 2016, 64 p.

WvW, 21 december 2016

Nieuwsbrief 688 van antiquariaat Fokas Holthuis is geheel gewijd aan Maarten ’t Hart met een topstuk in de aanbieding: de handgeschreven brief van de 22-jarige Maarten aan de 68-jarige Simon Vestdijk, drie kantjes lang, gesigneerd met ‘M. ’t Hart’ en gedateerd ‘Warmond, 5 sept. 1967’.

Maarten heeft Vestdijks opstel gelezen over De symfonieën van Anton Bruckner (1966). Maarten vreest dat dit het laatste muziekboek van Vestdijk zal zijn. Hij vraagt zijn idool  ‘aan de indrukwekkende reeks nog enige boeken’ toe te voegen. Het plezier van Vestdijks muziekessays schuilt voor Maarten in de uitgesproken meningen. ‘Ergernis is daarbij vaak een uitstekende aanleiding tot het herzien van het eigen oordeel, zoals mij meermalen is overkomen’. Vervolgens verdedigt hij tegenover Vestdijk César Franck en verbaast zich dat Vestdijk bepaalde (orgel)werken van Bach nergens heeft genoemd.

Maar Maarten eindigt nogmaals met zijn wens dat Vestdijk over muziek zal blijven schrijven, ‘al past het mij niet, zolang er nog zulke mieterse romans als Het spook en de schaduw en Een huisbewaarder verschijnen’.

De antiquair merkt op dat Maarten ’t Hart toen hij de brief schreef ‘alleen nog maar [had] gepubliceerd in het blaadje van de korfbalclub te Maassluis.’ De brief wordt aangeboden voor 450 euro…

WvW, 13 december 2016

In de nalatenschap van de dichteres Hanny Michaelis (1922–2007) is een groot aantal schriften aangetroffen waarin ze haar dagboek heeft bijgehouden. In Lenteloos voorjaar, het eerste deel van haar oorlogsdagboek, is de latere dichteres te volgen vanaf haar zeventiende jaar. Ze deed in deze schriften verslag van haar verliefdheden, haar schoolleven op het Vossiusgymnasium, haar betrekking als dienstmeisje en haar onderduikbestaan.

Op school heeft zij bekende leraren zoals Presser (geschiedenis), die echter al op 1 december 1940 vanwege de Duitse machthebber wordt ontslagen en Binnendijk (Nederlands), die de degens had gekruist met de schrijvers van Forum. Op 19 november 1941 schrijft Hanny: ‘Ik heb altijd een soort vage illusie gekoesterd van gelukkig te worden met een man, die zo ongeveer een conglomeraat van Du Perron, Marsman, Vestdijk, Ter Braak en nog een paar van die mensen moet vertegenwoordigen.’ Deze hartsontboezeming geeft haar literaire ontwikkeling en voorkeur aan. Zeker ook wat Vestdijk betreft die in dit eerste deel (942 pagina’s!) tientallen keren onderwerp van haar aandacht en beschouwing is. Te veel om op te noemen. En wat zal deel twee, Stilstaand water dat in 2017 zal verschijnen nog in petto hebben over de jaren 1942-1945?

Als zij kennismaakt met zijn dichtbundel Vrouwendienst moet zij nog niet veel van Vestdijk hebben; ‘meer dan treurig’ noteert zij, al heeft zij alle gedichten ‘minstens twee maal gelezen’, zij kan de gedichten niet doorgronden. (7.03.’40) Maar Vestdijk scoort met de Wachterromans. Zo leest zij direct al na Vrouwendienst uit de Wachterserie Sint Sebastiaan en praat dan veel positiever over Vestdijk, ja ze neemt haar ‘oppervlakkig oordeel volledig terug.’  Ze herleest Terug tot Ina Damman en voert als excuus voor haar eerder ingenomen zuinige oordeel aan dat ze het las in de eerste klas. Nu vindt ze het aanmerkelijk boeiender. Haar oordeel over Vestdijk wordt alleen maar beter als zij meer van hem leest. Else Böhler vindt zij ‘geweldig goed’ en is er ‘dagenlang van onder de indruk, dacht en redeneerde voortdurend in de Vestdijkstijl, die me hoe langer hoe meer lief wordt ondanks de stuitende viezigheden af en toe.’ (3.04.41) Maar Hanny is ervan overtuigd dat Vestdijk deze ‘niet schrijft omdat ze vies zijn’, maar om ‘alle levenservaringen’ in zijn romans aan de orde te laten komen. Op enig moment neemt Hanny zich voor om Vestdijk een brief te schrijven, maar zoekt zijn adres op in het telefoonboek van Den Haag waar hij al niet meer woont.  Lang is zij met de brief in de weer, maar ‘haar besluit om Vestdijk te schrijven is onherroepelijker dan ooit’. (15.12.41)

*Hanny Michaelis, Lenteloos voorjaar, Oorlogsdagboek 1940-1942, Van Oorschot, 2016

WvW, 6 december 2016