Vestdijkkring

Mieke nodigde Peter Buwalda zelf uit toen hij in 2012 de Anton Wachterprijs ontving in Harlingen. Intussen heeft Mieke Vestdijk het huis verlaten en is ingetrokken in een verzorgingshuis. Het lege huis aan de Torenlaan in Doorn gaat in de verkoop. Voor Peter Buwalda een buitenkans, hij logeert er een nacht. Meer nog: hij overweegt het te gaan kopen. Is dat wel een goed plan? Hij kijkt naar Vestdijks ‘titanische oeuvre’. Het roept dubbele emoties op: ‘Bewondering dat eerst, maar al snel zak ik weg in heimwee naar de jaren dat Vestdijk van levensbelang was, dat ik hem manisch las. Dan komt er droefheid. De achillishiel van de literatuur is: moeite. Een Mondriaan daar ga je gewoon voor staan. Mahler zet je op, ondertussen schilder je het kastje van oma. Vestdijk vergt concentratie, tijd, afzondering. Wie gaat dat varkentje wassen?’ Gezeten achter de schrijftafel van Vestdijk met zijn attributen erop uitgestald, wil het schrijven niet vlotten en vraagt Buwalda zich af of ‘tussen muren die twintig jaar een medium hebben aanschouwd’, hij wel tot schrijven kan komen?

Sir Edmund/Boeken 17 september 2016, Een huisbewaarder

WvW, 17 september 2016

Vestdijk heeft veel betekend voor de cineast Wim Verstappen (1937-2004). Verstappen verfilmde niet alleen twee romans van Vestdijk, had hij plannen voor andere verfilmingen, ook maakte hij graag gebruik van opvattingen van de schrijver. Uit het nu bij Scorpio Press verschenen boek Analyses op de montagetafel blijkt dat de filmmaker ook in andere opzichten zich in het spoor van Vestdijk bevond. Naast regisseur en scenarist ontpopte Verstappen zich als een scherp analyticus en begenadigd essayist. Bovendien schreef hij in januari 1964 in het blad Skoop een artikel over Vestdijk als cineast. Hierin is Verstappen gefascineerd door Vestdijks opvatting over de antithese tussen roman en film: de roman volgt de lyriek, de film de epiek. Verstappen pikt dit idee op en als hij 22 films op de montagetafel legt, waaronder zijn eigen verfilming Pastorale 1943, komt Vestdijks antithese tussen roman en film goed van pas. Hij legt uit waarom Vestdijk niet letterlijk kon worden verfilmd.
Een bespreking volgt in Vestdijkkroniek #129.

WvW, 16 september 2016

Zes auteurs zijn genomineerd voor de Anton Wachterprijs 2016. Dit is een tweejaarlijkse prijs voor een Nederlandstalig prozadebuut. De prijs is genoemd naar de hoofdpersoon uit de achtdelige romancyclus van Simon Vestdijk, en bestaat sinds 1977.
De genomineerden zijn:
• Michael Bijnens, Cinderella
• Bregje Hofstede, De hemel boven Parijs
• Rutger Pontzen, Nu ik
• Roos van Rijswijk, Onheilig
• Inge Schilperoord, Muidhond
• Lize Spit, Het smelt
De winnaar wordt begin oktober bekend gemaakt; de prijs wordt 12 november uitgereikt in Harlingen, de geboortestad van Simon Vestdijk.
Voormalige winnaars van de Anton Wachterprijs zijn onder meer Frans Kellendonk, A.F.Th. van der Heijden, Tessa de Loo, Arnon Grunberg, Ilja Leonard Pfeijffer, Peter Buwalda en Niña Weijers. De jury bestaat uit Kees ‘t Hart, Joke Linders, Judith Uyterlinde, Niña Weijers en voorzitter Geart de Vries.

WvW, 12 september 2016

Eén jaar geleden, op 8 september maakte Joost Zwagerman een einde aan zijn leven. De schok was groot. Christiaan Weijts herdenkt deze gebeurtenis in zijn artikel voor Het Literatuurmuseum. Bijzonder is dat Weijts al in de titel  een verwijzing opneemt naar Vestdijk, de schrijver die bij Zwagerman in hoog aanzien stond: De ivoren wachters van Joost Zwagerman. Weijts citeert uit Zwagermans Het jongensmeisje, waarin het meisje zulke mooie tanden heeft, terwijl de jongen slotjes op zijn tanden krijgt. Weijts kijkt nu in een doosje dat een afgietsel bevat van het gebit van Joost Zwagerman en Weijts denkt ‘De dood zal komen en jouw tanden hebben.’ Niet alleen is het gebit het enige stuk skelet dat al bij leven zichtbaar is, ook heeft ‘het literaire waarde’. Weijts mijmert over het gesprek als hij Zwagerman nog eens zou tegenkomen en daarover zou gaan, ‘van Vestdijks Ivoren Wachters tot White Teeth van Zadie Smith.

WvW, 9 september 2016

Carel Peeters bespreekt in VN (2 september) Gepassioneerd wikken en wegen, de bloemlezing waarin een vijftigtal verspreide essays en kritieken van S. Vestdijk zijn verzameld. De keuze is divers en daarmee is het een ‘draagbare Vestdijk’ geworden; behalve interviews met Vestdijk, zijn er ook algemene beschouwingen over kunst en cultuur, over eigen werk en over maatschappelijke vraagstukken en vooral veel kritieken. Peeters waardeert vooral deze kritieken van Vestdijk, over Nederlandse en buitenlandse auteurs, waarin hij tot een ‘zuiver oordeel’ komt en waaruit passie spreekt. Hij noemt De Metsiers (Claus), De ondergang van de familie Boslowits (Reve) en Eenzaam avontuur (Blaman). ‘Dit wordt nog gepassioneerder wanneer Vestdijk het over Leo Vroman, Gerard den Brabander en M. Vasalis heeft.’ Vroman stelt hij ‘aan de jongeren ten voorbeeld’, voor Den Brabander vindt hij ‘revolutionair een veel te genadige term’ en bij Vasalis ziet hij een ‘lyrische eenwording van gevoelsimpuls en beeldend woord’.
Conclusie van Peeters: ‘Wie zich zo onomwonden weet uit te spreken kan beter niet vergeten worden.’

WvW, 3 september 2016