Ongekend blij kunnen antiquaren en biografen zijn als zij toegang krijgen tot een nalatenschap. Wim Hazeu brengt een ode aan nalatenschappen in Boekenpost (2015, maart/april). Bij de biograaf komt de blijdschap niet voort uit commercieel belang, maar uit ‘de hoop op een rijke nalatenschap aangaande zijn onderwerp.’ Hazeu heeft dit ervaren bij elke biografie die hij onder handen heeft gehad: ‘Ik was voor mijn biografieën blij dat de drie zoons van de graficus Escher de brieven van hun vader hadden bewaard; dat mevrouw Vestdijk niets van haar man had weggegooid, dus ook niet de brieven aan zijn huisgenote Ans Koster, al beweerde de eerste biograaf van Vestdijk het tegendeel; ik was gelukkig dat de literaire archivaris Kees Lekkerkerker honderden brieven van Slauerhoff had verzameld en bewaard.’ En gelukkig hebben vrienden van Gerrit Achterberg ’tegen diens smeekbede zijn brieven te vernietigen’ deze bewaard. De grootste vreugde beleefde Hazeu aan de nalatenschap van Marten Toonder, waarin ‘duizenden brieven en andere documenten, waaronder zakagenda’s en manuscripten, correspondenties en reisverslagen.’ Hazeu: ‘Je komt erdoor zo dicht bij je onderwerp, (…) zeker als daar in een doos met zijn horloges, er één ook nog liep. De tijd had niet stilgestaan.’
WvW, 16 maart 2015
