Vestdijkkring

Sylvia Witteman heeft iets gelezen, dit keer van Vestdijk.  Hij schreef 52 romans, daarvan is ‘een groot deel echt behoorlijk goed. Scherp, droog, ánders.’ Zij las alle Anton Wachterromans ‘en vond dat ik nog nooit zoiets moois had gelezen’.  Zij beveelt scholieren aan niet te beginnen met Ivoren Wachters dat ‘begint sterk, maar verzandt in geouwehoer (onderhoudend geouwehoer, dat wel)’. Zij heeft een betere keus: ‘Als Vestdijkmaagd begin je het best met Terug tot Ina Damman. Wat een boek’ .
En passant heeft ze dan ook nog andere titels aangeraden: Meneer Vissers hellevaart (‘maakte diepe indruk’); De kellner en de levenden (zij ‘werd nooit meer de oude’); Pastorale 1943 (‘de schellen vielen mij van de ogen’); Het verboden bacchanaal (‘een fijne satirische zedenschets’).  Witteman: Vestdijk ‘beheerst zoveel verschillende genres en stijlen, dat je er nooit aan went,  je hem bij elke roman opnieuw eigen moet maken. Dat hééft iets.’

WvW, 23 mei 2015

In het Literatuurhuis te Utrecht is van 18 mei tot 16 juni een expositie ‘schrijversbrieven’ met als bijtitel  ‘Alhoewel je mij nooit eens een briefje schrijft’. In deze expositie zijn originele brieven te zien van o.a. Hella Haasse, Simon Vestdijk, Bordewijk, Bertus Aafjes, C.C.S. Crone en vele anderen. De brieven zijn afkomstig uit de nalatenschap van P.H. Ritter Jr. die jarenlang een ‘Boekenhalfuur’ verzorgde bij de AVRO Radio. Van Vestdijk is volgens opgave te lezen “de allerminst beknopte routebeschrijving naar zijn huis aan de Torenlaan in Doorn.”

De vernissage op 22 mei wordt verzorgd door Bart Jaski en Willem Huberts. Voor meer informatie zie de website hetliteratuurhuis.nl .

HT, 15 mei 2015

Vorig jaar eerde de Vestdijkkring Emanuel Overbeeke met de Ina Dammanprijs; voor de redactie van Pianobulletin aanleiding hem uit te nodigen een artikel te schrijven over ‘Vestdijk en de piano’  (jrg.33, 2015/1) Overbeeke geeft in zijn artikel een uitvoerig overzicht ter onderbouwing van de stelling dat Vestdijk ‘van alle Nederlandse schrijvers zich het meest heeft uitgelaten over muziek.’  Voor kenners van de Vestdijkliteratuur genoegzaam bekend. Bijzonder in het artikel is dat Overbeeke in gaat op Vestdijk als pianist. Hiervan zijn enkele getuigenverklaringen, onder meer van de bekende muziekcriticus Wouter Paap. In 1964 speelde Vestdijk voor de AVRO-radio het menuet uit Haydns symfonie 104, bekend uit Terug tot Ina Damman omdat het het symbool was voor de liefde die Anton voelde voor Ina. Vestdijk speelde het stuk ’langzaam, overvoorzichtig  en onmiskenbaar ernstig.’

Heel bijzonder is dat Overbeeke in Pianobulletin het originele manuscript van de partituur opneemt van de door Simon Vestdijk voor zijn vader gecomponeerde ‘Fuga a 4 voci in C’.  Zoals bekend heeft Vestdijk in 1921 onder de hoede van zijn neef en componist Herman Mulder enkele composities voor piano gemaakt.

WvW, 7 mei 2015

Sylvia Witteman schrijft in haar column (Sir Edmund/2mei) over Henriëtte van Eyk als een dame van stand, want zij is ‘geboren in een sjiek Amsterdams gezin.’ Aan de welvaart in dat gezin kwam echter een einde en Van Eyk ging toen schrijven over ‘de bespottelijkheid van standsverschillen’ in haar De kleine parade. Dat boek werd een groot succes en Witteman vindt het ‘nog steeds geweldig om te lezen’. Jammer dat we geen standsverschil meer hebben.

Later kreeg Henriëtte nog een verhouding met Vestdijk, ‘wat voor hem leuker geweest moet zijn dan voor haar’, veronderstelt Witteman. ‘Ik bedoel, van Vestdijk heb ik zeker dertig boeken gelezen en van Van Eyk maar een stuk of drie: toch houd ik véél meer van haar dan van hem.’ Dat hun relatie doodbloedde verbaast Witteman dan ook niet. ‘Vestdijk was vast helemaal geen leuke man.’

Maar over hem zal zij een ander keer schrijven. Hopelijk kijkt Witteman dan nog even goed na hoe Henriëtte van Eyk zelf op de liaison met Vestdijk terugkeek: schuld, humor en mildheid overheersen daarin.

WvW, 2 mei 2015