Vestdijkkring

Hoogleraar sociale geschiedenis van de Universiteit Leiden Wim Willems doet als historisch biograaf ‘enige bekentenissen’ in zijn boek Van wie is de geschiedenis?  Het motto van deze bekentenissen is dat ‘kennis mag verouderen, een gloedvol verhaal klinkt nog heel lang na’. Daarom is hij er verheugd over dat biografen weer verhalen mogen vertellen. Al op de eerste pagina van zijn boek beschrijft Willems het belang van zijn kennismaking met literatuur. Zoals zijn kennismaking ‘met de taaltovenaar uit Doorn: Simon Vestdijk’. Voor Willems ‘waren zijn Anton Wachter-romans  een openbaring’. Na lezing ervan ‘reisde ik spoorslags af naar Harlingen’.
Toch worstelt Willems met het gesproken en geschreven woord: hoe betrouwbaar zijn ze? Hoezeer is de biograaf ook afhankelijk van pleitbezorgers en bloedverwanten? Zo gaat hij in hoofdstuk 3 van zijn boek in op de ‘Weerstanden bij de weduwe’. Willems haalt als voorbeeld Maarten ’t Hart erbij die een inkijkje heeft gegeven in waarom hij geen biograaf van Vestdijk is geworden:  het had te maken met de weerstanden die Maarten bevroedde bij de weduwe. Het is de vraag of Willems zich hier er wel voldoende van heeft vergewist in hoeverre het verhaal  van Maarten ’t Hart opgenomen in Dienstreizen van een thuisblijver op feit dan wel op fictie berust.

WvW, 10 april 2013

In 2009 heeft de Utrechtse antiquair Hinderickx & Winderickx een groot aantal boeken van Mieke Vestdijk gekocht. Het zijn veelal boeken in 1ste druk met opdrachten aan Ans Koster en aan de ouders van Vestdijk. Er is destijds een catalogus van verschenen. Het antiquariaat heeft het restant aan boeken uit deze catalogus nu afgeprijsd. Ze zijn via een link te bekijken.
Wie de lijst overziet, kan vaststellen dat de boeken ondanks de prijsverlaging nog steeds aan de prijs zijn zijn, van 25 euro oplopend tot 145 euro. Het duurste boek is De vijf roeiers met een opdracht aan de schrijfster Anna Blaman. Ook blijkt dat Vestdijk in opdrachten graag aansluit bij de titel van het boek.

WvW, 17 maart 2013

Aflevering 24 van de feuilleton van Ronald Giphart in de Volkskrant (9 maart 2012)wordt geflankeerd door de overpeinzing van de auteur dat schrijvers personages en zichzelf soms niet geheel in de hand hebben. Vroeger vond Giphart het ‘behoorlijke aanstellerij’ als schrijvers hoog opgaven over personages uit hun boek die de schrijvers dirigeerden. Kennelijk denkt hij als schrijver daar nu anders over. Schrijvers kunnen zelfs gevoelens voor hun hoofdpersoon krijgen. Als voorbeeld noemt hij Simon Vestdijk die verliefd werd op de kelnerin Anna Brandner, hoofdpersoon in Een Alpenroman. Dat zij lesbisch en fictioneel was stond zijn verliefdheid op het personage niet in de weg.

WvW, 11 maart 2013

In Lars Bernaerts en Bart Vervaeck (red.), Het binnenste buiten – Werk en leven van Willem Brakman , Academia Press, Gent 2012, SEL-reeks 4, schreef Gerrit Jan Kleinrensink het hoofdstuk ‘De leerling gist. Willem Brakmans eerste schrijversjaren’ waarin hij aandacht besteedt aan Brakman, Gregoor en Vestdijk en hun onderlinge relaties. Vermakelijk te lezen hoe de bescheiden Brakman door de dominante Gregoor bij Vestdijk werd geïntroduceerd: Brakman mocht zich alleen via Gregoor tot Vestdijk wenden. Brakman hield zich daaraan.

In de index zijn meer verwijzingen naar Vestdijk en Gregoor, o.a. ‘Vestdijk en Proust’.

WvW, 3 maart 2013

Vestdijk had een zwak voor schilderijen van A.C. Willink, de vriend van E. du Perron. Dat kwam bijvoorbeeld tot uiting in zijn bewondering voor het schilderij ‘Simon, de zuilenheilige’ en in het lange gedicht ‘Terras met Herculesbeelden’ in de bundel Thanatos aan banden. In het februarinummer 2013 van het Vlaams-Nederlands cultureel tijdschrift Ons Erfdeel is dit gedicht afgedrukt naast een kleurenreproductie van het in 1940 geschilderde ‘Terras met Hercules’. Aanvullend schreef de dichter en ex-directeur van het Letterkundig Museum, Anton Korteweg, onder de titel ‘Het oog van de dichter’ een beschouwing over dit raadselachtige gedicht dat Vestdijk in februari 1945 schreef. Volgens Korteweg verbleef Vestdijk toen in het gijzelaarskamp te St. Michielsgestel, wat onjuist is. Vanaf 25 februari 1943 was hij weer thuis in de Parklaan 6 te Doorn. Los daarvan is Kortewegs analyse de moeite van het lezen waard. Volgens Korteweg/Vestdijk zijn de helden in het gedicht ‘gemankeerde verlossers’.

WH, 15  februari 2013

Gedicht ‘Terras met Herculesbeelden’